ARCHIEVEN OUD RPers.
UIT HET ARCHIEF VAN P. MEIJERS sr
Paul Meijers is bij de volgende RP onderdelen werkzaam geweest: | |
Landgroep Uden van 1-12-1952 tot ? | Diversen: |
Verkeersgroep Eindhoven van ? tot 1-5-'60 | Pers Alex in gesprek met Paul Meijers |
Verkeersgroep Leiden 1-5-'60 tot 1-4-'65 | Omzien met een traan. |
SBV / AVD 1-4-'65 tot ? | Verhalen van Paul Meijers |
Belangrijk. Stuur geen foto's uit boeken, facebookpagina's of websites in. Deze mogen wij niet publiceren.
Het is niet toegestaan om foto's van deze site elders te publiceren bv op een website of facebookpagina.
Help ons want alleen samen kunnen we er echt iets moois van maken. Lees hier hoe.
UIT HET ARCHIEF VAN P. MEIJERS sr
Naar > de index van dit artikel
UIT HET ARCHIEF VAN P. MEIJERS sr
Dit hoofdstuk is nog in bewerking.
Foto's uit de tijd dat Paul werkzaam was bij de Verkeersgroep Leiden en de Verkeersgroep Eindhoven.
Helaas is niet van iedere foto bekend of ze van de periode Leiden of Eindhoven zijn.
VKG Leiden.
VKS Leiden.
VKG Leiden. De all round verkeersman Paul Meijers.
VKG Leiden. Bloemencorso in 1962.
VKG Leiden. Bloemencorso 1962.
Naar > de index van dit artikel
UIT HET ARCHIEF VAN P. MEIJERS sr
Hoofdstuk 3.
Dit hoofdstuk is nog in bewerking.
Foto's en documenten periode SBV / AVD
SBV. Terrein oude Alexanderkazerne 's-Gravenhage.
SBV. Terrein oude Alexanderkazerne 's-Gravenhage.
SBV. Terrein oude Alexanderkazerne 's-Gravenhage.
AVD Driebergen. Ouderendag.
Naar > de index van dit artikel
UIT HET ARCHIEF VAN P. MEIJERS sr
In deze tijd komt de begeleiding van politiemensen die bloot staan aan schokkende gebeurtenissen goed van de grond. Het leek ons goed nog eens te laten zien hoe dat ging in 1974. Paul Meijers bestuurde de bus met Japanse terroristen met hun gijzelaars van de Franse ambassade naar Schiphol. Niet onvermeld mag blijven dat hem daarna de Koninklijke Onderscheiding Ridder in de Orde van Oranje Nassau werd verleend.
Redactielid Roelof Oudman had het genoegen een avondje te praten met Paul Meijers, waarbij hij dié vragen stelde waarvan hij hoopt dat u ze ook gesteld zou hebben. Het resultaat, waarin Paul zoveel mogelijk zelf aan het woord blijft, moge even de spanning weer bij u in herinnering brengen.
Vrijdag:. 13 september.
De gijzeling was begonnen, ik had tweede dag. Ik hoorde het om ongeveer 19.00 uur, ik denk dat ik toen in de kantine was. Ik ben naar huis gegaan en heb zaterdag en zondag gewoon vrij gehad.
Maandag ben ik om 11.00 uur begonnen. Toen hoorde ik pas dat personeel van mijn SE extra dienst had verricht. Om circa 14.00 uur ging ik op surveillance en ging dadelijk naar het H-traject. Via de mob werd om telefonisch contact verzocht. Toen ik bij Schiphol (D.L.) belde, kreeg ik te horen dat ik zo spoedig mogelijk naar Driebergen moest terugkeren. Ik vroeg waarom, maar dat kon men mij niet vertellen. Ik stond er niet bij stil dat ik onmiddellijk ingezet zou kunnen worden bij de activiteiten rondom de oplossing van het gijzelingsdrama. Mijn oudste zoon (Hans, 19 jaar) was een paar maanden naar Israël en in zo'n geval denk je meteen dat er iets met hém zou kunnen zijn.
Ik moest met majoor De Wijs contact opnemen. Het valt pas op hoe lelijk gebouw C er van binnen uitziet, als je een keer in gebouw A moet zijn. Er hing een sfeertje van geheimzinnigheid toen majoor De Wijs begon uit te leggen in welk stadium de onderhandelingen met de Japanse terroristen in de Franse ambassade waren. De bus kwam ter sprake. Ik begreep onmiddellijk dat mij gevraagd zou worden of ik kandidaat wilde zijn om die bus te besturen. Mijn eerste reactie was: "m'n rug op", maar terwijl majoor De Wijs gewoon verder praatte, ging het door me heen dat er iets gebeuren moest. Dat stond vast, daar was ik vóór. Toen ik nog geen gevaar liep, was ik er tenminste sterk voor geweest, maar nu ik dat gevaar wèl liep, dacht ik meteen "m'n rug op".
Ik vond het meteen laf dat gedacht te hebben, dus ik zou me niet drukken. Ik was bereid. En toen kwam dan ook de vraag van majoor De Wijs of ik misschien bereid was. Allicht ...........
Piet van Wijk en Ton Dellebeke.
Van Piet van Wijk hoorde ik dat hij, evenals Ton Dellebeke, ook kandidaat was als "buschauffeur". Ton Dellebeke was naar huis gegaan, omdat het tijdstip van de "actie" nog niet bij benadering vaststond. Piet en ik besloten om dan daar maar eens samen op dienst te gaan en die richting maar vast te kiezen. We werden tegen het einde van de middag naar het Ministerie van Justitie gedirigeerd, waar we in de kantine een warme maaltijd konden gebruiken. Daar waren ook nog een paar andere maten (chauffeurs voor de Mercedessen) en met hen samen hebben we nog een poos zitten wachten. We waren toen behoorlijk ontspannen, althans, we maakten behoorlijk lol met elkaar. Om 20.30 moesten we naar Motel Sassenheim.
In Motel Sassenheim ......
was een vergadering tussen de Rijkswaterstaat, A.V.D. en alle bij het traject Den Haag-Schiphol betrokken politiekorpsen, over de organisatie van het afzetten van de betrokken wegen op het uur X. Piet en ik hadden daar geen boodschap aan. Wij zouden eventueel rijden, de overige organisatie lieten wij aan ter zake deskundige over ..... Na die vergadering kwamen overste Vogel en majoor De Wijs naar ons toe.
Het plan zou uitgevoerd worden. Tijdstip onbekend. Alle risico's werden doorgenomen. We werden nog met onze neus op het feit gedrukt dat we met de minister een gunstige financiële regeling voor eventuele nabestaanden moesten afspreken. Lekker opwekkend.
We konden niet in Motel Sassenheim slapen, dat was vol. Uiteindelijk konden we naar Hazerswoude.
In Hotel Groenendijk .......
was eigenlijk ook geen plaats meer.
Alles vol vanwege het Spel zonder Grenzen. Maar Aris had in de serre een paar bedden klaargezet, zodat we toch onderdak hadden. Na een slaapmutsje doken we onder de wol, maar nauwelijks lagen we er in of we werden er weer uitgebeld. Er was voor ons gereserveerd in het Badhotel in Scheveningen; voordat we daar aankwamen, was het circa 04.00 uur in de morgen. En dat nog wel terwijl men ons op het hart had gedrukt er vooral voor te zorgen dat we een goede nachtrust kregen omdat we op het uur X fit en uitgerust moesten zijn!
In het Badhotel te Scheveningen:en ......
was het een gezellige boel. Daar waren nu bijna alle A.V.D.-ers die iets met de oplossing van het gijzeldrama te doen hadden of zouden hebben - met uitzondering van de motorrijders - verzameld.
Dus voordat we in bed lagen, was het wel 05.00 uur. Ik geloof dat Ton Dellebeke er toen ook weer bij was, maar die kan ook dinsdagmorgen gekomen zijn, voordat wij opstonden.
Dinsdag:. 17 september.
Om 10.00 uur zaten we aan het ontbijt.
Hierna kregen we instructie in het rijden met de blauwe bus (van de J.A.D.). De versnellingsbak was niet gesynchroniseerd. Die instructie was dus verschrikkelijk belangrijk. (dubbel clutchen).
Na de instructie gingen we naar de Alexanderkazerne, waar al gauw ook de motorrijders voor begeleiding arriveerden. Er werd een lunch aangeboden. Ik kon al niet goed meer eten en Piet van Wijk geloof ik ook niet. We waren behoorlijk gespannen. Rond het middaguur werden we nog even afgeleid doordat we een paar rondjes met een K.L.M.-bus over het kazerneterrein mochten rijden, maar voor de rest was die middag een marteling. We misten elke vorm van begeleiding. Niet in de laatste plaats werd al ons zelfvertrouwen op de proef gesteld door de mededelingen van enkele collega's, die uit betrouwbare bron hadden vernomen dat één der betrokken autoriteiten zou hebben gezegd dat de chauffeur van de bus als afgeschreven zou moeten worden beschouwd. En dat weer een ander de chauffeur van de bus voor gek verklaarde. We waren teleurgesteld en verontwaardigd dat er wèl een psycholoog zich bezighield met de groep scherpschutters, omdat die toch op een afstand van 200 meter vanachter een zandzak op de juiste man zouden schieten, terwijl er kennelijk niemand bij stilstond wat er zou gebeuren als de chauffeur van de bus zijn zinnen zou verliezen. We dachten er over om er mee te kappen .....
Bart Heemskerk.
Toen we dat zeiden, stond Bart Heemskerk op. Hij bedacht zich niet, maar bood aan om onder alle omstandigheden de bus te besturen. Hij kreeg gelijk instructie in het rijden met die bussen. Majoor De Wijs kwam om een uur of vijf naar de Alexanderkazerne. Hij verzamelde iedereen om zich heen en zei in 't kort: "Het gaat voorlopig niet door, het zal wel morgen worden. We gaan een pilsje drinken, een warme hap eten en daarna de zinnen verzetten." Afijn, eindelijk zou er dus iets gebeuren om de gedachten af te leiden: MIS. Het eerste pilsje was nog niet getapt of een telefoontje gooide alle mooie plannetjes en onze warme hap letterlijk en figuurlijk overhoop.
Onmiddellijk naar Minister Van Agt.
Wij met z'n vieren naar Minister Van Agt. Het was druk in Den Haag (avondspits). Onderweg probeerden we Bart er van te overtuigen dat hij de consequenties beter moest overwegen. We beschouwden Bart unaniem als de chauffeur van de bus. Vanwege de drukte in Den Haag hadden we wel even werk om bij het Ministerie van Justitie te komen. We kregen daar dan ook prompt opmerkingen dat we zo laat waren. En toen moesten we nog een half uur wachten.
Terwijl de anderen in de Alexanderkazerne een lekkere hap nassi zaten te verstouwen, moesten wij zelf maar zien of we misschien in de kantine van het ministerie een broodje konden bemachtigen.
Het gesprek.
Minister Van Agt, Mr. Fonteyn, overste Vogel en wij vieren bespraken de voorwaarden en de risico's en het bedrag dat de eventuele weduwe van de chauffeur zou krijgen (fl. 250.000.-).
Op mijn voorstel werd daarbij nog de volgende afspraak gemaakt: de chauffeur van de bus zou tot op het allerlaatste moment op de hoogte gehouden moeten worden van het verloop van de onderhandelingen met de terroristen. Minister Van Agt zegde dit onmiddellijk toe.
Terug naar de kazerne.
Onderweg moest nog uitgemaakt worden wie er zou gaan rijden. In de auto ontstond nog dat riedeltje van: Bij Van Agt was het "geeft Agt", toen zijn we in een -van der- Stoel gaan zitten en hebben we een -den- Uiltje geknapt, op het laatst hadden we er Vredeling mee, want de Gaayes moest Fort, man.
Piet, Ton en ik waren nog zo verontwaardigd over het gebrek aan morele steun en begeleiding, dat er eigenlijk maar liever niet ..... Maar de knoop werd maar niet doorgehakt. Dat duurde voort tot we op de Alexanderkazerne terugkwamen. Dat wil zeggen: van Bart was het in ieder geval zeker dat hij het zou willen doen. Bij aankomst bleek het uur X te zijn aangebroken, dus nu móést de beslissing genomen worden.
Ik zag duidelijk dat Ton en Piet het niet zouden willen doen. Van mij uit gezien ging het tussen Bart en mij. Bart was zich volgens mij niet voldoende bewust van het grote gevaar, waaraan hij zou blootstaan. Bovendien vond ik dat ik als oudere politieman niet de verantwoordelijkheden moest overdragen aan een jongere. Ik was bang. Voor mezelf, maar zeker niet minder voor Bart. En daarom, ook omdat ik Bart's spontaniteit zo waardeerde, ging ik zèlf in die bus zitten. Geen overste Vogel of Minister Van Agt zette mij in die bus, maar Bart Heemskerk.
Frappant.
Ik werd niet op de hoogte gehouden van de laatste ontwikkelingen in de onderhandelingen, zoals Minister Van Agt beloofd had. Ik kreeg geen instructies meer, zoals overste Vogel beloofd had, over plaats van handeling, wijze van optreden, route in Den Haag en op Schiphol. Het maakte me zo onzeker. Ik had geen houvast. Ik kreeg het benauwd. Ik nam nog contact op met overste Vogel via de mobilofoon toen ik met de bus klaarstond in de nabijheid van het Lange Voorhout. Hij stelde me gerust, maar kon niet iemand sturen om even met me te praten.
Achteraf heb ik er wel begrip voor dat iedereen het druk had, dat er prioriteiten gesteld moesten worden. Maar de chauffeur - en of dat nu in de toekomst een helipiloot, een taxichauffeur of een cavalerist zal zijn - zou niet aan de achterste tiet moeten liggen.
De Rit.
Ach ja, de rit. Het ergste was de procedure bij het instappen. Gelukkig had overste Vogel me net op de valreep nog verteld dat de terroristen de ramen van de bus zouden stukslaan. Als ik dat niet geweten had, was ik wellicht in paniek geraakt. Maar voor de verdere rest moest ik maar zien .....
Nogmaals, ik was niet BEGELEID, ik kwam zelf op het idee om maar in het licht van de hal te gaan staan, zodat ze mij tenminste konden zien. Maar verder ....... Nou, en tijdens het rijden brak de spanning een beetje. Ik reed. En dat leidde me af. Ik rookte een sigaret, hoewel een terrorist me dat wilde verbieden. Maar hij kon de pot op. De rest weet iedereen wel zo onderhand.
Ik zou iedere beleidsfunctionaris, die ooit nog met zoiets te maken mocht krijgen, op het hart willen drukken: zorg dat diegenen die direct contact met de terroristen krijgen (wie dat dan ook zijn), tot aan dat moment psychologisch en moreel begeleid worden. Dat heb ik wel het meeste gemist.
Ik nam afscheid van Paul Meijers en bedankte zijn vrouw voor de lekkere koffie en gastvrijheid. Ik ging naar huis, wetende dat er nog een vraag overbleef. Maar Paul wist dat ook wel.
Alleen de Rijks Psychologische Dienst weet het niet, en zal het ook niet weten zolang het haar niet interesseert ook.
Toch kan het belangrijk zijn dat de vraag, die Paul zichzelf nog steeds stelt, eens beantwoord zal worden:
"WAAROM REED IK DIE BUS?"
door Roelof Oudman.
De oorkonde en het lintje dat Paul Meijers in september 1974 door Koningin Beatrix persoonlijk kreeg uitgereikt naar aanleiding van het rijden met de bus met terroristen en gijzelaars van de France ambassade naar Schiphol 1994. Op de vraag van de Koningin waarom hij de bus met gijzelaars bestuurd had antwoordde hij "Ik heb altijd al een keer in een autobus willen rijden." |
Naar > de index van dit artikel
UIT HET ARCHIEF VAN P. MEIJERS sr
Uit een boekje uitgegeven ter gelegenheid van de reünie LAZ-SAS op 20 en 21 april 1985
Op een tweede dag om een uur of vijf reed ik ter hoogte van Zoetermeer in de richting Voorburg om binnen te lopen.
Het was vroeg donker en mistmeldingen klonken uit de mob. Alex riep de 35 toen ik gas terug moest nemen omdat de mist snel dichter werd.
Alex riep wederom de 35 en ik dacht aan m'n maatje die in de 35 zat. We hadden samen gereden, fijn gewerkt en veel plezier gehad. In korte tijd was het meer, veel meer geworden dan een collega.
Wat een leuke tijd was dat geweest tot hij kortgeleden mentor werd, een nieuw maatje kreeg en ik ploegcdt werd. Ik draaide nu een dag eerder, hij had nu eerste dag.
Toen ik me in Voorburg binnen meldde had Alex alweer enkele malen vergeefs de 35 geroepen.
Voordat ik de 12 wegzette hoorde ik Alex nog juist zeggen dat er een ongeval was op de noordelijke rijbaan van 12 west bij de Meern waarbij een politieauto betrokken zou zijn. Twee andere wagens reden daar met spoed heen.
Angst beheerste me toen ik de trap opliep naar Willem Anker die achter de mob zat, een van de taken van een ploegcdt op de eerste dag. Toen ik boven kwam was hij druk aan het bellen, evenals de collega in de aangrenzende primitieve meldkamer.
Tussen een telefoontje en een mob melding door hoorde ik van hem dat de 35 achterop een onverlichte aanhangwagen was gereden, andere wagens waren onderweg, hij wist nog geen bijzonderheden, het beste er maar van hopen, misschien valt het mee. Ik was er niet gerust op, angstige onzekerheid vervulde me, afwikkelen en naar huis gaan totaal vergeten.
Ik stelde Willem voor dat ik de mob over zou nemen en hij naar de 35 zou gaan, het was een wagen van zijn ploeg. In een minuut was ie weg en zat ik achter de mob. De 30 meldde zich ter plaatse:
'we zijn er even uit, u krijgt zo bericht'.
Naar m'n gevoel een eeuw later riep Freek vanuit de 30 emotioneel: 'Alex is er een ambulance onderweg? Graag spoed het ziet er niet zo best uit!' Ja, een ambulance, een dokter, plaatselijke politie..
Alles was onderweg. Ook de andere wagen die arriveerde vroeg in paniek om hulp, hoop en vrees heerste in het sobere kamertje waarin Alex huisde, je kon niets, helemaal niets meer doen dan wachten.
Timide ... droevig klonk de stem van Freek: 'Alex, de 30 over'.
'30, Alex, geef bericht, over' riep ik gehaast en driftig. 'Alex, er is geen haast meer.. voor Herman is het te laat'.
Het was alsof de wereld rond mij instortte, dat kon niet waar zijn en nijdig snauwde ik naar Freek, de mob discipline overboord gooiend: 'Hoe weet je dat Je bent toch geen dokter!' en haast schreeuwend: 'Doe wat man, doe iets, kunstmatige ademhaling..... DOE WAT!' 'Alex, er is een arts ter plaatse, hij heeft de dood vast gesteld'.
Er viel een stilte waarin emoties een storm in m'n gevoelens aanrichtte. Vrijwel automatisch en nauwelijks bewust vroeg ik aan Willem Anker: '12, Alex, meegeluisterd?' Met een vreemde stem antwoordde hij: 'Meegeluisterd'.
Wat aan feitelijke gebeurtenissen volgde deed en ervoer ik als een robot. Verdriet, woede en machteloosheid streden heftig. Herman, fijne maat. De jongste enkele maanden oud nu thuis bij moe op schoot, de oudste aan haar rokken. Herman, die middag nog trots een nieuw suède jasje tonend aan de maten die er geintjes om maakten. Hij lachte, was gezond, vol levensvreugde en blij met z'n gezin en z'n werk. Ik was 37 jaar en ik huilde, huilde zoals ik dacht dat alleen een kind dat nog kon, snikkend, schokschouderend gierde ik het verdriet m'n geest uit.
Alex werd enkele minuten vergeefs geroepen.
Het was 12 november 1966. Een datum die letterlijk in m'n ziel gebrand is.
PM
Naar > de index van dit artikel
Reacties / aanvullingen op de hierboven getoonde foto's graag mailen naar
Help ons want alleen samen kunnen we er echt iets moois van maken.
Naar > Overzicht Archieven oud Rijkspolitie medewerkers.
Reageren op dit artikel
-
Categorie: MALG Archieven oud RPers
-
Laatst bijgewerkt op 28 november 2023
-
45096 keer bekeken
- Lorem ipsum dolor sit amet.
Zoeken op deze site
Nieuwste artikelen
- Reünie Klas C 1975 Opleidingsschool Horn
- Landgroep ZOETERWOUDE - HAZERSWOUDE
- RP Parketgroepen in ontwerp
- RP en de Kustwacht in ontwerp
- Pagina Landgroep ROSMALEN
- Pagina Landgroep SLEEUWIJK / WOUDRICHEM
- Pagina Districtsstaf ALMELO
- Pagina landgroep BEDUM
- Opvang- Stagegroep SCHEEMDA
- F.G. Veltink. 25 jaar ambtenaar bij het Korps Rijkspolitie.
- VWS Brochure 1969 Rijkspolitie
- Pagina landgroep VOORST
- Laatste Site-info d.d. 30-12-2023
- AVD Archief R. Hiddinga
- AVD Gehuwd en twee kinderen
- AVD 25 jaar. Wie is die vogel
- Menu De oprichting en opbouw van de R.P.
- M.E. Archief De gijzelaar v. Nijmeijer De Punt 1977
- Gezocht oud leden groep Huissen
- Presentatie Watersnood 1953 v.d. Bergen