Voorschriften en explosieven

Een politieman / -vrouw moet zich aan de regels houden. Van hem/haar wordt gewoon verwacht  het goede voorbeeld te geven. Tijdens het werk valt het niet altijd mee om je strikt aan alle regels te  \houden. Om praktisch en vlot te kunnen werken moet je soms niet te star zijn en niet naar de letter, maar meer naar de geest van de wet handelen.

Dat het niet letterlijk toepassen van de voorschriften ook geheel verkeerd af kan lopen, blijkt wel uit het volgende verhaal.

In 1979 werd het rust- en herstellingsoord “De Blauwvoet” aan de Arnhemse Bovenweg in Driebergen gesloopt, ondanks dat een aantal deskundigen het een monument vonden, dat  bewaard moest blijven. De gemeenteraad besliste echter dat het moest verdwijnen om plaats te maken voor appartementen. Tijdens graafwerkzaamheden werd er een granaat gevonden, nog afkomstig uit de 2e wereldoorlog.  De politie werd gewaarschuwd en  2 collega’s gingen met surveillanceauto ter plaatse. Ik ken de voorschriften uit die tijd niet meer voor zo’n feit, maar ik vermoed  dat daarin zoiets stond als  de zaak ontruimen, de omgeving afzetten en de explosievenopruimingsdienst waarschuwen. De collega’s , ik zal in dit geval geen namen noemen, dachten in dit geval ook heel praktisch en handelden niet star volgens de regels In hun ogen zag de granaat er niet zo gevaarlijk uit en het voorwerp werd op de achterbank van de surveillanceauto gedeponeerd en vervolgens naar het bureau gebracht. Voor de bouwvakkers was het ook wel zo prettig om met hun werk door te kunnen gaan. Op het bureau aangekomen werd de granaat in het fietsenhok gelegd.Vervolgens werd de explosieven opruimingsdienst gebeld met het verzoek om de granaat op te komen halen.

Personeel van deze dienst kwam inderdaad naar het bureau, doch van “OPHALEN” was in het geheel geen sprake. Zij keken met heel andere ogen naar het projectiel. Elke meter vervoeren was naar hun mening al te veel. In de tuin van de dienstwoning naast het bureau werd een diep gat gegraven. Vervolgens werd de granaat heel voorzichtig in een een speciaal geprepareerd kistje gelegd en daarin naar het gegraven gat gebracht. Vervolgens werd de granaat daar tot ontploffing gebracht.  Gelukkig liep het in dit geval goed af, maar we hadden zo maar te maken kunnen hebben met  een begrafenis met korpseer  van 2 collega’s.

Foto links; Zomaar een mast van een hoogspanningsleiding. Deze mast is er echter wel één met voor een paar (voormalige) politiemensen bijzondere herinneringen.

Zelfdodingen.

Een buitenstaander heeft er waarschijnlijk helemaal geen idee van hoe vaak een politieman te maken krijgt met een zelfdoding, ook in wat kleinere plaatsen zoals Driebergen. Dat is ook wel begrijpelijk daar deze trieste zaken vrijwel niet in de publiciteit komen. In plaatsen met b.v. een spoorlijn zoals Driebergen heeft de politie met een nog groter aantal van deze trieste zaken te maken, daar men bij zelfdoding toch vaak kiest voor het zich voor een rijdende trein te werpen. De jaren dat ik op de groep Driebergen werkte, kwamen de meeste personen die zelfdoding pleegden niet uit Driebergen zelf. De meest bizarre zelfdoding die ik meemaakte was de volgende ergens in de 80er jaren.

Aan de A12 in Driebergen lag toen nog een parkeerplaats. Deze parkeerplaats met de naam
“Het Mollenbos” was ook een ontmoetingsplaats voor homo’s.
Op een wat sombere 1e kerstdag aan het einde van de middag liepen 2 homo’s vanaf deze parkeerplaats samen wat dieper het er achter gelegen bosgebied in. Door het bos loopt hier ook een hoogspanningsleiding. Terwijlde mannen over een smal paadje liepen, kwamen ze terecht bij 1 van masten van deze hoogspanningsleiding. Groot was hun schrik toen ze een man aan stuk touw zagen bungelen aan 1 van de dwarsbalken, zeker op zo’n hoogte van 10 meter. Het begon al wat te schemeren en toen wij later ter plaatse kwamen, vonden wij het ook een erg luguber gezicht.
Ja en hoe krijg je dan zo iemand naar beneden. Aan een ladderwagen van de brandweer hoefden we niet te denken. Het pad was daarvoor veel te smal. Bovendien zou er dan mogelijk een gevaar bestaan van aanraking met één van de onder stroom staande kabels. Collega Kees Doorn was ook bij het onderzoek betrokken. Hij was een enthousiast lid van de ME en dus ook wel gewend aan wat riskante klussen. We kregen hem dus zover dat hij naar boven klom. Daar het touw doorsnijden en de man laten vallen
was om diverse begrijpelijke redenen geen optie. De collega van de technische recherche die ook ter plaatse was, had wel een lang stuk stevig touw bij zich. Kees naam dat stuk touw mee naar boven en bond dat aan de daar hangende man vast, waarna hij vervolgens het andere touw los sneed.
Ondertussen hielden wij op de grond het lange touw stevig vast en lieten het vervolgens zeer langzaam vieren, zodat we de man naar de grond konden laten zakken zonder verdere schade aan te richten en/of sporen te vernietigen.
In het onderzoek naar dit voorval werd ook een broer van de man gehoord. Hij verklaarde dat zijn broer al eerder een poging had gedaan, doch dat de poging toen mislukt was, daar de tak van de boom waaraan hij zich wilde verhangen was gebroken. Hij had toen aangegeven de volgende keer iets stevigers uit te zoeken wat niet zou breken. En dat had hij dus inderdaad gedaan. De overledene kwam niet uit Driebergen of uit de naaste omgeving.
Wat er nog uitsprong, was dat het tijdens kerstmis plaats vond, op voor dit soort mensen extra moeilijke dagen.