HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Op pad met Oom Agent’ is een serie van korte, waargebeurde, verhalen uit de politiepraktijk, opgeschreven door een vrijwilliger die zijn hele loopbaan in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt. Het zijn soms gebeurtenissen van 30 of 40 jaar geleden. Om herkenning te voorkomen zijn namen en adressen veranderd.

18. “Even Apeldoorn bellen…..”

In 1968 was deze reclameboodschap nog niet bekend. Toch had de boer over wie ik in mijn verhaal vertel aan het eind alle reden om zijn verzekering even op te bellen.

Het gaat over boer Jan. Hij was erg boos en had de p…. in. Eigenlijk was dat grotendeels zijn eigen schuld; alleen wilde hij dat niet snappen. Het was dus in 1968, eind november of begin december.

Het begon allemaal toen hij hygiënecontrole kreeg van de zuivelfabriek. De controleurs vonden de afwerking en de opslag van de melk niet schoon genoeg en dus kreeg hij een paar centen minder per geleverde liter melk, omdat deze in de fabriek extra behandeld moest worden. De melk moest worden gesteriliseerd in plaats van gepasteuriseerd. En daardoor werd de smaak ook minder.

Verder had hij een conflict met iemand die grond van hem pachtte. Volgens een contract mocht een bloembollenkweker nog twee jaar grond van hem gebruiken, maar hij wilde die grond nù al zelf weer gaan gebruiken om zijn vee te weiden. Dat gaf onderling veel geruzie en geharrewar. Tot zelfs met bedreigingen aan toe.

Ook liep hij achter met het transport van mest naar zijn gierkelder. Het probleem was dat zijn boerderij aan de ene kant van de spoorlijn lag en zijn opslag van mest aan de andere kant. Nu was er vlak voor zijn boerderij wel een onbeveiligde landoverweg. De spoorwegen wilden die al jaren geleden afsluiten, maar Jan was daar tegen en hij had het gedaan gekregen dat de overweg nog steeds open was. Een alternatief was een beveiligde overweg van de Herenstraat, verderop in het dorp, te gebruiken. De afstand hier naar toe bedroeg 350 meter hemelsbreed. Hier waren spoorbomen, knipperlichten en bellen aanwezig en kon je dus veilig oversteken, maar boer Jan, of zijn knecht Tinus, moesten hierdoor wel een paar kilometer omrijden en dat kost nu eenmaal tijd. Dus werd Tinus altijd via de landoverweg, vlak naar de mestopslag gestuurd en dat gaf uiteraard extra risico. Treinen rijden nu eenmaal snel. Zeker internationale sneltreinen.

Het was dus op een mistige morgen in begin december. Zoals ik al eerder opmerkte had Jan zwaar de damp in. Zo rond een uur of negen ’s morgens stuurde hij Tinus met de tractor, waar een kar met mest achter was gekoppeld, op weg naar de mestopslag. Natuurlijk rechtstreeks, via de overweg vlak vóór zijn boerderij. Maar zoals ik al zei: er was een dichte mist en het probleem is dat je treinen dan niet ziet naderen. Omdat je, als je op een tractor zit, door het motorgeluid ook geen treinen hoort naderen is dat dus spelen met je leven èn dat van anderen. Zie het maar als een soort van Russische roulette.

Tinus zette, voor hij de landoverweg op reed, eerst het hek open en luisterde aandachtig. Nee, hij hoorde geen trein aankomen. Dus stapte hij op zijn tractor, het was een tractor zonder cabine - helemaal open, en reed de overweg op. Maar nèt was hij de eerste rails gepasseerd toen hij achter zich de sirene van een trein hoorde loeien en meteen daarop een daverende klap voelde. De tractor werd een stuk weggeslingerd, maar Tinus bleef er, gelukkig genoeg, op zitten. Onmiddellijk hoorde hij achter zich het schurende geluid van een trein die op volle kracht remde. Dat geluid verwijderde zich langzaam. Toen werd het stil. Akelig stil. Uiteindelijk durfde Tinus achter zich te kijken. Tot zijn grote schrik zag hij dat de mestkar achter de tractor was weggeslagen. De hele omgeving was groen/bruin van de mest. Delen van de mestkar lagen her en der verspreid. Maar Tinus realiseerde het zich allemaal niet. Misschien ook wel niet dat hij het er toch levend van af gebracht had.

Uiteraard kwam de politie ter plaatse om een onderzoek te doen en de schuldvraag voor de officier van justitie vast te stellen.

Het bleek dat de mestkar geramd was door een internationale trein vanuit Amsterdam naar Brussel. De trein werd getrokken door een elektrische locomotief van het type 1100.

Toen deze de mestkar raakte brak het oog van de triangel van de kar af en dat was de redding voor Tinus. Hierdoor kreeg de tractor wel een klap maar werd niet in de vaart van de trein meegesleurd. De mestkar raakte de locomotief midden voor en de locomotief en de eerste rijtuigen zaten onder de mest.

De remluchtslangen van de locomotief waren door de klap stukgeslagen en de trein remde daardoor op vol vermogen. De trein, die ongeveer 140 kilometer per uur reed kwam 800 meter verderop tot stilstand. De kapotte slangen vormden voor de spoorwegen een extra probleem, want de locomotief kon hierdoor niet meer zelfstandig rijden en moest door een andere locomotief worden opgehaald en door vervoerd.

Boer Jan was nu, weer door zijn eigen eigenwijsheid, opnieuw de klos. De spoorwegen kwamen met een rekening van, voor die tijd, het grote bedrag van 98.000 gulden.

Alle kosten werden namelijk doorberekend. Niet alleen de schade en het schoonmaken van de trein maar ook eventuele claims van reizigers die in Den Haag en Rotterdam hun aansluitingen misten. Ook in de trein waren reizigers onthand omdat zij niet op tijd hun bestemming konden bereiken.

En wat dacht u van alle treinen die achter de kapotte trein stonden te wachten tot de rails weer vrij was en zij verder konden rijden ?  

En wat gebeurde er moet boer Jan?

Hij moest uiteraard de schade vergoeden (dat deed de verzekering) en werd veroordeeld voor ‘het door schuld veroorzaken van gevaar voor verkeer dat middels elektrische tractie over rails wordt voortbewogen’.

Ja, boer Jan kon met recht ‘Even Apeldoorn bellen’

Oom Agent.

Naar >  Overzicht verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.