HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Een serie korte waargebeurde verhalen uit de politiepraktijk van 30 á 40 jaar geleden, opgeschreven door een vrijwilliger die in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt.

8. Buitengesloten bij AZ

Als je deze titel leest denk je onwillekeurig, met de recente ontwikkelingen rond de Dirk Scheringa Bank, aan de voetbalclub AZ (’67). Die werd toch immers gesponsord door de DSB, maar dat is toch niet hier het geval. Ik wil het hebben over AZ als afkorting van Algemene Zaken en dan bedoel ik het ministerie van Algemene Zaken aan het Binnenhof in Den Haag. U kent het vast wel van de televisie en meestal zie je dan ‘het Torentje’ waar de werkkamer van de minister-president is, want die is daar portefeuillehouder. Weet u wel zo’n foto met de Hofvijver op de voorgrond. Aan de andere kant van het gebouw, op het Binnenhof, ligt de ingang en daar gaat dit verhaal over

Het gebeurde ook al weer jàààren geleden. Oom Agent was uitgekozen om een nachtdienst mee te draaien bij de beveiliging van dit gebouw aan het Binnenhof. Wat veel mensen niet weten is dat de Rijkspolitie vóór de politiereorganisatie in 1994 was aangewezen om de regeringsgebouwen te bewaken. Zo was er heel lang politiebewaking in de 1^e kamer en in de 2^e kamer. Dat gebeurde door doodgewone rijkspolitiemensen uit de plaatsen rondom Den Haag. Sassenheim, Oegstgeest en Rijnsburg leverden iedere dag een of twee mensen daarvoor. Als dat nodig was werd ook het ministerie van AZ extra bewaakt. Hierbij werd de normale bewaking uitgebreid met een bewapende politieman of – vrouw. De dienst die altijd al de bewaking deed heette Veiligheidsdienst Regeringsgebouwen. Dit personeel was echter niet bewapend. Het meedraaien bestond hoofdzakelijk uit het bemensen van de centrale. De ‘gewone’ bewaker kon dan zijn rondes doen terwijl de centrale dan toch werd bezet. Om contact te houden met de bewaker werd een portofoonverbinding gebruikt.

Deze nachtdiensten zijn erg saai. Er komt dan geen publiek en je hebt dus maar één persoon om tegenaan te kletsen. Bovendien loopt die nog steeds rondes door het gebouw. Zoals kenners weten zijn de ‘kleine uurtjes’ het moeilijkst. Zeg maar zo tussen 2 uur en 5 uur ’s nachts dus. De verveling en de slaap slaan toe, want je biologische klok loopt natuurlijk gewoon door. Het kwam dan ook regelmatig voor dat even een luchtje wordt geschept om de slaap te verdrijven. Daar is op zich niets mis mee, maar de zaak moet wel onder controle blijven.

Op een gegeven moment wilde de vaste bewaker mij zo rond een uur of vijf iets buiten laten zien. Het ging om het aanslaan van verlichting als er buiten iemand langs liep door middel van sensors of zo. De kamer waarin de centrale gevestigd was lag aan het Binnenhof . We konden dus vanuit hier het Binnenhof zien. Uiteraard bestond dus ook de mogelijkheid om vanaf het Binnenhof naar binnen te kijken.

We liepen dus gezamenlijk naar buiten om daar even te kijken en dan meteen weer terug te gaan. Toen we eenmaal buiten stonden, sloot de zware voordeur zich achter ons met een luide klik. “Shit” hoorde ik mijn collega hardop zeggen. Hij had het slot vastgezet, maar duidelijk dus niet goed genoeg. Daar stonden wij dan, midden in de nacht, op het Binnenhof elkaar aan te kijken. Zaktelefoons bestonden er nog niet en het Binnenhof is onbewoond want het zijn praktisch allemaal regeringsgebouwen waar niemand op aanbellen kan reageren. Even dacht ik nog een goed idee te hebben door naar mijn auto, een politieauto met mobilofoon, te lopen en op die manier collega’s in kennis te stellen. Maar ja…… dan ga je wel met je billen bloot. Bovendien had ik de sleutels van de auto in mijn jack zitten en die hing binnen. Dat was dus ook geen oplossing. Ik begon te rillen, want het was wel nat en kil zo in je trui bij een paar graden boven nul. Wij keken elkaar nog maar eens vragend aan, zo in de trant van: ‘hoe vertel ik dit aan mijn chef ? ‘ Wij liepen allebei een kant uit om eens te kijken of er toch niet ergens een raam open kon. Eigenlijk was dat vergeefse moeite. Dit gebouw was goed beveiligd, weet je nog wel ?

Toen ik zo langs de ramen van de donkere kamers liep zag ik ergens achter een bovenlicht een lamp in een gang gaan branden. Hé, er moest dus iemand binnen zijn! Ik begon wild op een raam te bonzen waarop mijn collega snel kwam aanlopen en mij vragend aan keek. “Ik zag dat licht in de gang gaan branden !” bracht ik verheugd uit. Meteen begon hij met mij mee te bonzen en wij zagen hoe even later een deur in die donkere kamer openging. Het silhouet van een vrouw met een trolley met een emmer en een zwabber werd in de deuropening zichtbaar.

“De werkster ” bracht mijn collega verheugd uit. “Die is vast via de artiesteningang binnengekomen “ Ik keek hem verbaasd aan na die uitdrukking. “Zo noemen we hier de achteringang ”legde hij geduldig uit. Toen de vrouw mijn collega herkende deed zij het licht aan en konden wij beduiden dat wij heel graag weer naar binnen wilden.“Onze reddende engel” zei mij maat toen zij de voordeur open had gedaan en wij naar binnen liepen. De werkster bloosde even als antwoord.

Mijn maat zou het zijn baas in ieder geval niet vertellen. Ik heb het mijn baas ook maar niet verteld, want die was vast in lachen (of huilen ?) uitgebarsten.

En dan nu een verzoek: U bent nu een van de eersten die dit weet. Mondje dicht hè?

Oom Agent.

Naar >  Overzicht verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.