HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Een serie korte waargebeurde verhalen uit de politiepraktijk van 30 á 40 jaar geleden, opgeschreven door een vrijwilliger die in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt.

8. De auto van mijn chef….

Ik had een collega, eigenlijk was hij mijn chef. Joop heette hij. Ik heb al eens meer iets over hem verteld dat hij bang van honden was, bijvoorbeeld. Ook in het verhaal met die vreemde vogel, die Jan van Gent, die ik onder mijn arm mee moest nemen, kwam hij voor. Joop was al boven de middelbare leeftijd maar toch een klein en pittig mannetje. Hij had veel humor, maar kon soms ook ontzettend kortaf zijn. Hij was echter absoluut niet technisch. Als er ergens bij hem in huis een gat moest worden geboord liet zijn vrouw, Angèle genaamd, dat voor alle zekerheid, door een van de jongere collega’s doen. Als hij met een boor van 6 millimeter begon, maakte Joop er zonder problemen een 16 millimeter-gat van, soms nog wel meer….! Joop en zijn vrouw zijn inmiddels niet meer onder de levenden.

Joop had ook een auto. een witte Peugeot 404. De franse auto’s in die tijd, in het begin van de jaren ’70, hadden eigenlijk twee problemen en daar deed Joop z’n auto niet voor onder. De auto roestte zo snel dat je hem bijna kon HOREN roesten. Bovendien, als dat ding in natte periodes buiten had geslapen wilde hij absoluut niet starten. Joop had daar weinig problemen mee, want zolang er geen politieauto in de garage naast het bureau stond, mocht Joop zijn heilige koe in die politiegarage stallen. De auto startte dan vlot en dat vonden wij allemaal, Joop incluis, geweldig.

Want…. als de auto buiten stond en het was vochtig, weigerde de auto absoluut alle dienst. Joop kwam dan heel bedeesd het bureau binnen en zei: “Jongens, als jullie even tijd hebben, zouden jullie me dan even willen helpen ?” Wij riepen dan meestal in koor: “Hé, opper, wil ‘ie weer niet starten ?” Joop keek dan wat verongelijkt, maar het resultaat van het liedje was vaak dat wij: met een sleepkabel en de politieauto de Peugeot van Joop weer op gang kregen. Als er geen politieauto voorradig was, gebeurde het ook wel dat wij even later met drie of vier man achter de Peugeot van Joop liepen te sjouwen om hem op te duwen. Daarom waren wij blij altijd als de auto zelf, op de normale manier, startte.

Maar, als het niet het geval was en ook geen dienstauto in de buurt dan …..vertelden wij Joop altijd duidelijk wat de bedoeling was en in welke volgorde hij de handelingen moest verrichten
Ten eerste:   de versnellingspook moest in de tweede versnelling staan;
ten tweede:   de koppeling moest helemaal ingetrapt zijn;
ten derde:      het contactslot moest op ‘aan staan’ en
ten vierde:     Joop mocht de koppeling pas loslaten als de auto op snelheid was geduwd en als wij ‘JA’ riepen.

Als aan een van de bovenstaande voorwaarden niet was voldaan lukte het niet en sjouwden we ons echt een ongeluk.

U begrijpt het al. Dit verhaal gaat over zo’n gebeurtenis.

Joop kwam op koffietijd het bureau binnen. Er was een deur tussen zijn huis en ons bureau. Hij kon dus altijd onaangekondigd binnenkomen. Joop koos de tijd meestal wel goed uit. Op ‘koffietijd’ waren de collega’s, die dienst deden, altijd op het bureau aanwezig en vaak ook een politieauto, want opslepen ging dan toch nog altijd het snelste. Dat was echter wel link, want dan had je het gevaar dat Joop niet tijdig zijn rem intrapte als de motor was aangeslagen. Hij probeerde dan door het gaspedaal diep in te trappen de auto op gang te houden. En dat had weer tot gevolg dat hij misschien niet op tijd kon afremmen als de sleepauto tot stilstand kwam.

Inderdaad, wij zaten aan de koffie en Joop kwam met een bedrukt gezicht binnen. Hij hoefde eigenlijk niets meer te zeggen, wij zagen al wat er aan de hand was. Dus stonden wij een paar minuten later met vier man achter Joop’s Peugeot en wij begonnen te duwen. Hij zette zich langzaam in beweging en na een honderd meter, toen de auto behoorlijke vaart had, schreeuwden we : “Ja, laat de koppeling maar opkomen”. Joop deed wat wij vroegen, maar de auto had geen zin om mee te werken. Hij pruttelde zelfs niet eens. Zo liepen wij de straat uit. Ondertussen maar Joop vertellend dat hij het nu toch wel moest doen. De auto bleef echter alle dienst weigeren. Dat ging zo een blokje om en na een minuut of tien, vijftien, stonden we weer voor het bureau. Met bezwete en rode koppen keken we naar Joop in de auto en naar zijn instrumentenpaneel. “Hé Joop. Waarom doen je controlelampjes het niet, is je accu dan helemaal leeg?”, vroeg Hans verwonderd. Joop morrelde aan de contactsleutels, de controlelampjes begonnen te branden. Met een schaapachtige lach keek hij omhoog. Hij had het contact niet aangezet. Wij hadden dus voor niets ons een breuk lopen sjouwen. Nadat dit euvel was verholpen, gaven we hem nog een zetje. Dit keer met het contact aan. De motor protesteerde nog even maar gaf zich gewonnen. Met een rood hoofd van schaamte reed Joop weg in zijn witte auto. Wij hadden ook rode hoofden, maar dat kwam door de inspanning.

’t Is toch wat als je auto het niet doet !Toch wel prettig, een paar van de hulpvaardige collega’s

Oom Agent.

Naar >  Overzicht verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.