HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Een serie korte waargebeurde verhalen uit de politiepraktijk van 30 á 40 jaar geleden, opgeschreven door een vrijwilliger die in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt.

1. El Toro....Olé. (Een spannend verhaal met een zielig einde)

Ik spreek niet zo goed Spaans als Prinses Maximà. Maar met mijn beperkte kennis van die taal kan ik u wel zeggen dat het ongeveer: ‘Daar is de stier….. Hoera’ betekent. Dit wordt in Spanje geroepen als bij stierenvechten het arme dier de arena in wordt gejaagd, om daar op wrede wijze aan zijn eind te komen. Ook deze stier kwam aan zijn eind, maar niet in een arena. De overeenkomst met Maximà is dat hij ook in Argentinië geboren was.

Argentinië staat al eeuwenlang bekend als vleesleverancier van, jawel, rundvlees. Voordat Europa zijn eigen vleesmarkt ging beschermen en de gekke-koeienziekte hier de kop opstak werden er veel runderen uit Argentinië geïmporteerd. Zij werden hier in grote stallen ondergebracht en vetgemest. Soms stonden er wel meer dan honderd stieren in zo’n stal. Alleen de verzorgers mochten dan in die stal komen. Als er vreemden kwamen werden de dieren, die rustig lagen te herkauwen, onrustig. Zij gingen dan staan en dat kostte veel energie. Daardoor leverden de dieren kilo’s minder vlees en dat was nadelig voor de portemonnee van de eigenaar.  Ook hier in de Bollenstreek was zo’n stal en daar heeft dit verhaal mee te maken.

 Maar laat ik maar bij het begin beginnen.

Het was op een koude wintermorgen. Het had gevroren en West-Nederland lag verborgen onder een dikke mistdeken.  Het begon zoals veel verhalen bij de politie beginnen: met het rinkelen van de telefoon. Zo’n ouderwetse, met echte bellen.  Ik nam de telefoon op. Een collega uit een naburige plaats meldde zich en vertelde dat er een stier was ontsnapt. Bij het uitladen van de veewagen, vlak voordat hij de stal aan de Loosterweg werd binnengebracht, vond de stier het welletjes. Hij rukte zich los en nam de kuierlatten. Onzichtbaar door de mist.

 “Het beest loopt in de richting van de ’s-Gravendamseweg. Dat is juist gevaarlijk, want door de mist is het zicht minder dan 100 meter” zei mijn collega. Daar was ik het helemaal mee eens. Je zult als automobilist maar plotseling zo’n kolos voor je  uit de mist zien opdoemen.  Ik keek Geert, met wie ik op het bureau was, aan. Wij pakten onze spullen en stapten in de politiebus. Voor alle zekerheid namen wij onze geladen karabijnen mee. Als wij de stier zouden moeten doden, lukte dat zeker niet met onze dienstpistolen. Daar moesten wij iets zwaarders voor gebruiken.  Wij gingen op weg en hoorden via de mobilofoon dat het dier bij de ’s-Gravendamseweg was tegengehouden en nu weer in de richting van de  Loosterweg liep. Dus gingen wij die kant op.  Na veel heen en weer gereden te hebben hoorden wij van de achtervolgers dat de stier via het bollenland vanaf de Oude Herenweg naar de Torenlaan toe.

Inmiddels waren diverse landeigenaren naar de plek gekomen waar het allemaal gebeurde. Zij waren niet blij want bij elke stap die de stier deed werd hij gevolgd door een groep achtervolgers. Elke poot- of voetafdruk leverde een schadepost op want  de bloembollen in de grond werden hierdoor vernield. Eén van hen leverde luidkeels commentaar over het ondoordachte gedrag van – met name – de politie. Een andere oplossing was er echter niet. De stier mocht niet uit het oog worden verloren. Als dat gebeurde wist men niet meer waar hij was en kon daardoor gemakkelijk in de dikke mist de drukke Teylingerlaan oversteken.

Uiteindelijk kwamen wij, mijn collega en ik dus, oog in oog met de stier te staan. Dat gebeurde achter een schuur van een bloembollenbedrijf. Om verdere schade, paniek en eventuele ongevallen te voorkomen was er nog maar één optie: de stier afschieten. Hoe vervelend het ook was. Wij hadden daarvoor toestemming van de eigenaar gekregen. Die zag zijn schadepost toch ook alleen maar groter worden.  Een noodslachter had inmiddels geprobeerd de stier te benaderen om met een schietmasker de stier te verdoven, maar dat was niet gelukt.  De achtervolgers waren inmiddels gewaarschuwd dat wij onze vuurwapens gingen gebruiken en dat zij dus uit ons schootsveld moesten blijven. Zonder mist is het al heel gevaarlijk, dus laat staan met deze dikke wattendeken. Om de inslag van de kogels laag te houden, loste Geert vanaf het dak van ons politiebusje twee schoten op het voorhoofd van het dier. Hierdoor kon een eventueel gemiste kogel niet ‘verdwalen’ maar zou in de grond terecht komen.  Eigenlijk ging na het eerste schot de stier al door zijn voorpoten. Een tweede schot vonden wij nodig omdat als de stier toch nog met zijn laatste krachten zou wegrennen hij pas echt dol was. Achter de bollenschuur stond de noodslachter klaar om met het dier te doen waarvoor hij eigenlijk bestemd was, namelijk slachten.

Wij hebben daar niet meer op gewacht. Wij hadden al genoeg spanning beleefd. De afwerking van deze affaire nam nog wat tijd in beslag. Voor het gebruik van het vuurwapen moest natuurlijk een rapport gemaakt worden en daarna nog de schadeafwerking. Een groep van verzekeringsmensen begon de volgende dag de poot- en voetafdrukken te tellen. De bloembollen hadden door de indrukken in de bevroren grond natuurlijk schade geleden. Als ik mij goed herinner werd de schade geschat op fl. 2,50 (een rijksdaalder) per poot- c.q. voetafdruk. En dan nog de vraag:  “Wie gaat dat betalen”. Is de stier tijdens het overbrengen van de veewagen naar de stal ontsnapt, dan komen de kosten voor de verzekering van de veetransporteur.  Is de stier eenmaal in de stal geweest dan is de (nieuwe) eigenaar van de stier of zijn verzekering verantwoordelijk voor de schade.

Ja, er komt wat kijken bij zo’n stierengevecht.

Oom Agent

Naar >  Index verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.