HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Op pad met Oom Agent’ is een serie van korte, waargebeurde, verhalen uit de politiepraktijk, opgeschreven door een vrijwilliger die zijn hele loopbaan in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt. Het zijn soms gebeurtenissen van 30 of 40 jaar geleden. Om herkenning te voorkomen zijn namen en adressen veranderd.

22. Hoe halen jullie het in je bolle hoofd . . . . .

Zo begon de hoofdinspecteur van de Haagse politie tegen ons. Hij had een officier van de Marechaussee bij zich, die ook al zo gefrustreerd keek. Hij ging verstoord verder met: “Jullie moesten toch weten dat het in orde moest zijn”

Wat was er aan de hand? Ik was van oktober 1969 tot oktober 1977 ingedeeld bij de Mobiele Eenheid van de Rijkspolitie Den Haag. Het was een hele drukke en onrustige periode. Wij moesten als ME veel optreden. Denk maar aan de verschillende gijzelingen, betogingen en evenementen waar onrust bij verwacht werd. Ook werden wij ingezet bij massale huiszoekingen op woonwagencentra en in Zuid-Molukse wijken.

Om maar een paar zaken te noemen: de gijzelingen die door Zuid-Molukse vrijheidsstrijders

werden gepleegd in Wassenaar (1970), Bovensmilde (1977), Assen (1978), verder waren er nog gijzelingen in de Strafgevangenis in Scheveningen en de Franse Ambassade in Den Haag. Het waren allemaal zaken waar de ME gebruikt werd voor de afzettingen, het bewaken van ministerswoningen en soms bij de arrestatie van de gijzelnemers.

In dit geval moesten wij assisteren bij een grote NAVO vergadering en –oefening. Het centrum daarvan was de Frederikkazerne in Den Haag aan de Laan van Alkemade. De veiligheidsmaatregelen waren erg uitgebreid, zeker in dit geval omdat er ook een uitgebreide Amerikaanse delegatie aanwezig was.

Bij deze oefening werd ook de toenmalige NAVO-bunker aan de Kwaaklaan in Oegstgeest betrokken. Die was, in combinatie met de ruim 100 meter hoge zend- en ontvangstmast daar, erg belangrijk als schakelcentrum.

Zoals bij veel van deze internationale, militaire, bijeenkomsten was het allemaal behoorlijk geheim en streng beveiligd. Zo waren er drie ‘veiligheidsringen’. Een buiten-, een midden- en een binnenring. Elke ring werd door aparte diensten beveiligd en gecontroleerd. De buitenring werd beveiligd en gecontroleerd door de Nederlandse reguliere politie. De middenring werd bemenst door de Koninklijke Marechaussee, zeg maar de militaire politie. En de binnenring tenslotte werd beveiligd door de veiligheidsdienst van de NAVO zelf, waar de Amerikanen een heel dikke vinger in de pap hebben.

Ik stond hier met een collega van de politie Den Haag. Ik weet zijn naam niet meer, maar hij had toen een broer die een officiersfunctie bij de politie Den Haag bekleedde. Het was een levendige en humoristische collega waar goed mee te praten was en die niet bang was om een geintje uit te halen.

Links. De toenmalige Frederikkazerne aan de Laan van Alkemade in Den Haag.

Zo stonden wij al ’s morgens vroeg op wacht bij een paar dranghekken die dwars over het wegdek van de van Alkemade geplaatst waren. Alleen mensen die in de wijk woonden en een doorlaatpasje hadden mochten passeren. De deelnemers aan de conferentie en de oefening moesten allen een vignet op de voorruit van hun hebben, waaraan wij konden zien dat zij toegelaten mochten worden. Op zich was dat geen moeilijke taak. Alleen het weigeren van personen die niet in het bezit waren van een doorlaatbewijs, kon nog wel eens tot heftige discussies leiden.

“Maar agent, ik moet daar toch zijn ! Hoe kan ik nu mijn klanten bereiken ?” en zo, hoorden wij nog al eens. ‘Maar werk is werk en wij stonden daar niet voor de kat z’n viool’ zal ik maar zeggen. Dus wij brachten onze tijd wel door. Toen de tijd kwam dat de deelnemers van de bijeenkomst gingen passeren werd het voor ons wat interessanter. Wij kregen meer te doen. Wij namen onze taak erg serieus en alles wat er te controleren viel, controleerden wij dan ook. Met namen de pasjes, vignetjes en andere bescheiden werden door ons serieus bekeken en afgewerkt. Het liep allemaal vrij vlot en de passanten konden snel doorrijden na een controle.

Totdat. . er opeens een deel van de Amerikaanse delegatie in auto’s zich aanmeldde. Zij konden niet de vereiste bescheiden tonen of misschien wilden zij dat gewoon niet, want zo schatten wij de die delegatie wel in. Wij hadden het idee dat ze zich min of meer opstelden als: ‘Wat maken jullie nou helemaal klaar ? Zonder ons zou dit feest helemaal niet doorgaan. Wij zorgen wel voor onszelf’ Dus besloten wij ons aan de regels te houden en de betreffende mensen niet onze beveiligingsring te laten passeren.

Dat gaf de nodige consternatie en verontwaardiging. Er werd hevig in het Amerikaans, nou ja Engels met dat bekende accent dus, geprotesteerd. De waarheid gebied me dat het idee om de Amerikanen te weigeren bij mijn collega ontstaan was. Tenslotte was het in zijn bewakingsgebied. Hij zou als Haagse diender wel weten wat hij kon en mocht doen. Ik stond dus figuurlijk, en letterlijk, helemaal achter hem. Omdat de Amerikanen behoorlijk in de weg stonden voor andere passerende delegaties, verzochten wij, nee gelastten wij, hen een stukje terug te rijden en aan de kant van de weg te parkeren. Dat gebod werd na lang aandringen tergend langzaam,hevig mopperend opgevolgd. Maar uiteindelijk werd er toch gevolg aan gegeven. Onderwijl werd er via een portofoonverbinding door ons de commandopost op de hoogte gesteld maar ook de, inmiddels spinnijdige, Amerikanen hadden hun baas over het oponthoud ingelicht. Zo ontstond dus even later de discussie waarmee ik dit verhaal startte: “Hoe halen jullie het in je bolle hoofd. Jullie konden toch wel op je tien vingers natellen dat het in orde was. Bovendien zijn er nog twee controles na jullie, die ze moeten passeren en als dat nodig is halen die hen er wel uit.”

Wij brachten ertegenin dat wij de regels voor controle gewoon uitvoerden. Die waren tenslotte toch niet voor niets opgesteld. Als wij ons er niet aan zouden houden, konden we maar beter naar huis gaan. Ook nu gebiedt de eerlijkheid mij dat het woord door mijn Haagse collega gevoerd werd. Hij sprak tenslotte toch regelrecht tegen een van zijn chefs en hij had ook die broer die hier officier was. Hij was daar bekend mee.

De plooien bij de ruzie in ons werk werden door de chefs gladgestreken en wij gingen weer gewoon aan het werk nadat de Amerikaanse delegatie ons was gepasseerd. In alle passerende voertuigen met personen werden de regels gewoon gevolgd dus waren er geen conflicten meer. Het gebeuren deed bij de collega’s, later die dag, veel stof opwaaien en er werd gniffelend op gereageerd.

Oom Agent.

Naar >  Overzicht verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.