HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Een serie korte waargebeurde verhalen uit de politiepraktijk van 30 á 40 jaar geleden, opgeschreven door een vrijwilliger die in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt.

5. Iets teers en kostbaars…..?

Het was dinsdagmiddag, zo rond 1.00 uur. Ongeveer de tijd dat de schooljeugd zich her en der verzamelt om weer naar school te gaan.

Ook bij ons voor het politiebureau stond zo’n groep van ongeveer 10 kinderen van een 11 of 12 jaar, meest jongens. Na enige minuten maakten een vijf jongens zich uit de groep los en dezen liepen langzaam in de richting van het bureau. Eén van hen had zijn handen stijf op elkaar geklemd alsof hij iets heel teers en kostbaars in zijn handen had. Ik dacht dat het een jong vogeltje zou zijn, wat uit het nest gevallen was.

Een van de andere jongens deed de deur voor hem open en zij liepen langzaam naar een schrijfbureau waar een collega, Nico genaamd, achter zat. De jongen legde zijn handen voorzichtig op het bureau en deed zijn handen open. In zijn handen had hij een bol met een doorsnede van zo’n 15 cm. Het zat deels onder zand en grond. Maar daar waar dat niet zat was een roestbruine kleur zichtbaar. “Dit heb ik net gevonden” legde hij uit.

Ik zag Nico even met z’n ogen knipperen, terwijl hij naar ‘het ding’ keek. Vervolgens wenkte hij mij, dat ik ook moest komen. “Kijk daar eens goed naar en zeg mij wat jij denkt dat het is” vroeg Nico aan mij. Ik kwam dichterbij, schoof de jongens opzij en keek aandachtig naar ‘het ding’ wat op het bureau voor Nico lag. Ik keek nog eens en wilde het ding aanraken om wat zand en aarde weg te verwijderen, maar Nico verhinderde mij dat. “Pas op !” zei hij. Wij dachten allebei aan hetzelfde. Dit kon maar één ding zijn. Een echte, onvervalste handgranaat van het Engelse type. Het zat weliswaar onder zand, aarde en modder maar de grootte en de vorm was duidelijk.

Terwijl Nico de jongens met zachte hand uit de kamer verwijderde legde ik een paar dikke wetboeken om de handgranaat heen om te voorkomen dat het ding mogelijk van het bureau zou rollen. Ik ging met de jongens aan de praat om te ontdekken waar het ding gevonden was terwijl Nico aan het bellen ging om een explosievenexpert van ons district in kennis te stellen.

De trotse vinders legden mij omstandig uit dat het ding gevonden was op een veldje tegenover hun school. Dat veld werd nu bouwrijp gemaakt voor het bouwen van een paar huizenblokken. Om het veldje op te hogen werd grond gebruikt wat elders in de gemeente werd afgegraven en daarover moesten wij dus bij de gemeente gaan informeren. Totdat de explosievendeskundige zou komen werd door ons de kamer, waar de granaat zich bevond, afgesloten. Omdat daarin ook het hoofdtoestel van de telefooncentrale stond en de bedieningskasten van de mobilofoon en portofoon hadden wij dus met de verbindingen even een probleem.Maar mijn hoogste baas, de groepscommandant, pikte dat niet. Hij droeg twee collega’s op de deuren van ons bureau en de garage te openen en met de woorden: “In de oorlog reed ik met fietstassen vol van die dingen en er gebeurde nooit iets mee !” pakte hij de handgranaat op en legde hem netjes in de garage. Ondertussen hielden wij ons veilig op een afstand.

Na ruim een uur kwam de explosievendeskundige aan. Deze was helemaal niet blij met de actie van onze baas. Hij legde het duidelijk uit: “Als een handgranaat wordt gebruikt, worden de handgreep met de veiligheidspin verwijderd. Daarna wordt de handgranaat weggeworpen en na zeven seconden ontploft deze dan. De handgranaat moet dan wel in goede staat verkeren. Oftewel zo goed als nieuw zijn. Dit exemplaar is minstens 40 jaar oud en dermate verroest dat je niet van een goede staat meer kunt spreken. De handgranaat wordt daardoor instabiel en kan bij de eerste de beste schok onmiddellijk ontploffen. Erg gevaarlijk. Dus leg hem ergens neer waar die geen kwaad kan en laat hem daar liggen tot het Explosieven Opruimings Commando deze komt ophalen!”

De handgranaat bleef dus in de garage maar was twee dagen later, ondanks ons telefoontje naar het Explosieven Opruimings Commando in Culemborg nog niet opgehaald. Dat werd snel opgelost toen men daar hoorde dat deze garage op enkele meters afstand stond van een kleuterschool. Toen dat wel bekend werd, was deze binnen twee uur opgehaald en zou men deze handgranaat in het open veld tot ontploffing brengen omdat de conditie te slecht was om deze mee te nemen. Maar waar moest dat gebeuren ? De twee experts kozen een plek in de omgeving waar het erg rustig was. Te rustig, de keuze viel namelijk op een eendenkooi en ik wist zeker dat de kooiker deze actie, hoe voorzichtig ook uitgevoerd, niet op prijs zou stellen. Daarom werd uitgeweken naar een andere plek waar ruimte genoeg was en geen eenden werden verstoord. Met een doffe knal kwam dit door kinderen gevonden voorwerp aan z’n eind. Alleen hadden wij nu weer niet de juiste keuze gemaakt. Door collega’s werd ik mij later verteld dat de handgranaat tot ontploffing was gebracht vlak boven een oliepijpleiding van de NAVO die langs de Rijksweg A44 liep. Dus dat heb ik nog wel even moeten horen van mijn baas en de collega’s.

Maar je kan tenslotte niet alles weten, nietwaar ?

Oom agent.

Naar >  Index verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.