Pagina 7 van 7: Hoofdstuk 6.

HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
ARCHIEVEN ALGEMEEN
Uit het archief (geheugen) van GERT VAN PELT

Toelatingstest

Veel van die test is me niet bijgebleven. Gesprekken zus en zo, waarschijnlijk. Wat ik leuk vond was de opdracht om een ‘dubbelpolige omschakelaar’ te beschrijven, zonder die
woorden te gebruiken. Het ding had waarschijnlijk gediend om een deurbel van de begane grond naar de 1^e verdieping om te zetten. Ik heb mijn epistel nooit meer gezien, maar wat ik nog weet is dat ik zeer methodisch te werk ben gegaan.
Nog zo’n proef was het beschrijven van een tafel vol met van een nummer voorziene bouten, moeren, spijkers en schroeven. Hoe heette zo’n ding of waarvoor werd-ie gebruikt. Kennelijk was alles naar verwachting en overplaatsing was daarvan het gevolg. Melden aan het Sweelinckplein, hoek Reinkenstraat te Den Haag.   

Groepscommandant adj. D.(Daan) Timmermans.

Een volslagen andere persoonlijkheid, dit hoofd van de technische recherche. Kalm, waardig en zeer vakkundig is wellicht de beste omschrijving. De verplichte bespreking van een zaak, die je ‘gedraaid’ had, zal ik nooit vergeten. Op een krukje voor z’n bureau moest je verslag doen van een (brand) onderzoek dat je ingesteld had, je sporenmateriaal showen en je conclusie uiteenzetten. Ik niet alleen, overigens. Zweten was het! Hij ging eigenlijk om zo te zeggen tot op het bot en, als hij het met je conclusie niet eens was dan moest je terug naar de P.D. Was hij het wel met je conclusie eens, dan liep je zo trots als een pauw naar je werkplek terug, zeker weten. Wat heb ik op deze manier veel geleerd, zeg ik nu achteraf.
Met Ad van As bijvoorbeeld naar Boskoop voor een onderzoek brand. Er bleek oude elektrische bedrading met stoffen isolatie in een metalen buis aan nieuwe te zijn gekoppeld. Daarbij was de stoffen isolatie losgeraakt en een vonkbrug tussen ‘fase en buis’ was het gevolg. Een straalkacheltje! Duidelijk te zien en te herkennen, vonden wij. Het stuk er tussenuit gezaagd en meegenomen. En jawel, de baas was ’t helemaal met ons eens.

Interne opleiding

Gert van Pelt. Gipsafdrukken maken tijdens de opleiding.

Die interne opleiding kwam, meen ik me te herinneren, vooral van Karel van Willigen. Hem omschrijven als een zeer aparte kerel doet hem gewoon te kort. Hij wenste bij de voornaam te worden aangesproken, behalve wanneer er bezoekers waren. Er verstreek nogal wat tijd voordat je kon deelnemen aan de cursus op de Rechercheschool in Zutphen. Daarop werd niet gewacht. Dus vingersporen leren zoeken, met S-200 werken, gipsen, fototechniek en noem het hele scala aan T.R.-werk maar op. Eigenlijk begon je carrière overnieuw en als zodanig werd je ook behandeld. Dat mondde uiteindelijk uit in een opeens aangekondigde woninginbraak, die ik samen met Karel zou gaan doen: praktijkexamen doen, dus.

Examen bij adj. Van Willigen

Een woninginbraak ergens en samen met Karel op de auto, zoals hij dat altijd noemde. Dat was zijn beste tijd geweest, zei hij altijd nu hij als ‘vervanger’ aan bureau gekluisterd was. Zo’n woninginbraak onderzocht je volgens een logisch stramien:
a.  Jezelf een overzicht verschaffen van wat er gebeurd was en wat er voor sporenonderzoek in aanmerking kwam;
b.  de evt. sporen buiten het pand zoeken en veiligstellen (het gips had toch tijd nodig om uit te harden);
c.  dan de plaats van binnenkomst behandelen (buiten en binnen) om.
d.  vervolgens in de woning de geschikte voorwerpen op sporen te bekijken.

Zo ben ik vanzelf ook te werk gegaan en Karel was tevreden! Weer een mijlpaal!

Rechercheschool te Zutphen.

Dat bleek een langdurige cursus te zijn van zo’n zes weken. Er draaide op dat moment ook een kaderopleiding van de Gemeentepolitie en ik weet nog, dat die mannen na vier weken ‘afzwaaiden’. Dat was even balen, maar ja.
Mijn cursus was de T-8 met o.a. docent Ed van den Elskamp, eigenlijk hèt gezicht van de technische opleiding. Nou was ik, door de opleiding van Karel van Willigen niet helemaal nieuw in het vak. Toch werd het hele pakket gedoceerd vanzelf.
Op het terrein van de school stond een soort vakantiehuisje waarin ettelijke misdrijven werden nagebootst en waar Janus de pop veel ellende over zich heen kreeg.
Inbraken werden daar ook in scène gezet met, natuurlijk, een scala aan sporen die je vinden en veiligstellen moest.

De praktijk in met Jan Albers.

Alle nieuwelingen kregen een mentor toegewezen en ik zou met Jan Albers op pad gaan. Eén van de eerste keren was dat een woninginbraak in Vianen. Dat was niet naast de deur en ik was dan ook verbaasd. De oplossing was simpel: vanuit Den Haag ‘bedienden’ wij ook de districten Dordrecht en Zeeland. Vianen was de meest oostelijke groep in het district Dordrecht, vandaar.

Foto’s uitzoeken voor in een proces-verbaal.  Zonder Gert van Pelt en met pijp Roel Enthoven.

Wat hebben we in die tijd een kilometers gemaakt! Niet alleen district Dordrecht hoorde erbij, ook district Middelburg. Op zondagmiddag laat een melding van een karwei in Oostburg (Zeeuws-Vlaanderen). Kon niet naar de andere dag, dus vanuit Hillegom plankgas naar Vlissingen en met de pont naar Breskens. Zo’n situatie betekende steeds een race tegen de klok om tenminste de laatste pont terug te kunnen halen. Lukte dat niet meer, dan moest je via België terug. Geen probleem nee, behalve als een douanier in de vele koffers wilde kijken en ook je dienstpistool vond! Dat uitleggen nam zoveel tijd in beslag.

Jan Albers was degene, die me het ‘lezen’ van een brand bijbracht. Hoe kun je zien waar een brand is begonnen en hoe het vuur zich heeft verspreid. In het begin had ik geen flauwe notie waarover hij sprak, maar dat veranderde snel. Later maakte ik datzelfde mee bij jonge collega’s, die ik de kneepjes van het vak bijbracht. Qua kennis opdoen vond ik het een enorme misser toen van hogerhand besloten werd, dat we voor de verzekeringsmaatschappij werkten. Die moesten dat fenomeen zelf maar opknappen en wij hadden het nakijken en dat terwijl dat nou juist mijn ‘specialiteit’ geworden was.

Een eerste solo brandonderzoek.

Vergeet ik nooit meer, dat (foto)karweitje. Althans dat was de opdracht van adj. Timmermans om naar Alblasserdam te gaan om daar een onderzoek brand te doen. Ten minste, de Arbeidsinspectie zou het onderzoek doen en ik moest voor foto’s zorgen. Ja, ja. Het bleek een enorm industrieel pand te zijn, juist rechts over de brug. Dus volgens opdracht mee met de man van de Arbeidsinspectie. Alle belangrijke plaatsen en plekken bezocht en ik heb, als het ware, de brand ‘meegelezen’. (Had ik in Jan Albers een uitstekend docent brandonderzoek gehad!) Onderzoek afgerond en in een intact kantoortje even napraten met de man. Ik vroeg hem waarheen de foto’s moesten worden gestuurd. Hij hoefde geen foto’s en een proces-verbaal maken deed hij ook niet! Eén keer raden wie toen het P.V. maken moest.

	Foto van een oefening midden jaren 70 bij Fokker(?) In Alblasserdam. Vlnr: Willem de Graaf, Onbekende groepsrechercheur Gert van Pelt, Hans Brouwer (op de rug gezien), Uniformman onbekend, Plv.Gcdt TR Karel van Willigen (met schrijfmap)

Oefening in Alblasserdam.

Onder leiding van Karel van Willigen gingen Willem de Graaf, Hans Brouwer en ik deelnemen aan een grote oefening op het terrein van, ik dacht, Fokker. Er zou een vliegtuig zijn neergestort en technisch onderzoek was nodig. Ook BHV’ers hadden daar een taak, maar daarbij ging het vervoer op een brancard van een figurant-slachtoffer niet goed met dodelijke afloop. Volgens mij is de oefening afgeblazen.

Onderweg.

Doorgaans werden de forensische onderzoeken, zoals ze nu genoemd worden, met twee man verricht. Dat was efficiënter: één man deed ‘buiten’ en één man ‘binnen’. Op een keer was ik op pad met Joost Koster. Het weer was regenachtig. Ik was bestuurder. Na een klus in Lekkerkerk hadden we rond het middaguur een ‘visje’ gekocht. De auto ergens links langs de dijk even aan de kant gezet en wij aan de maaltijd. Na een tijdje werd dat toch wel warm en Joost draaide het portierraam aan zijn kant ietsje open voor de frisse lucht. Komt er uit tegenovergestelde richting een lijnbus aanrijden. Direct bij het passeren van de bus zie ik in een horizontale lijn een vloedgolf water van de straat tegen de ruit van het rechterportier omhoog kruipen om een fractie later tegen het hoofd van Joost te kletsen. Hij droop van het water. Ik gierde het uit van de lach, maar Joost was eigenlijk niet zo blij. Een beetje deppen met het een of ander en hij was weer toonbaar.

Later die dag moesten we de plantenspuit voor de gipsemmer vervangen. Ergens Blokker in en van een hele stellage met dergelijke spuiten pakte Joost er eentje. Voor de lol richtte hij de spuit op mij en begon ijverig te pompen. Dat ding bleek met water gevuld en toen moest ik deppen. Deze keer was de schaterlach van Joost.

Plv. hoofd TR

Inmiddels aan het bureau in Leiderdorp gekluisterd als plv. hoofd TR, regelde ik alle inzetten. Dat betekende collega’s op pad sturen en later binnenkomende aanvragen om assistentie economisch over de mannen verdelen. Ik had dus feilloos in m’n hoofd wie waar aan het werk was! Tijdens een knap koude winter had ik dezelfde Joost Koster naar een inbraak in Nieuwveen gestuurd. Hij belde al snel, dat hij een probleem had: op een T-kruising met bevroren straatklinkertjes was hij in een voorwaartse slip gegaan en tegen een houten “Amsterdammertje” tot stilstand gekomen. Gevolg was een kapotte radiator. Ik er heen om ‘m een sleepje te bieden. Op diezelfde kruising aangekomen, ging ik eveneens in de slip; alleen met veel minder snelheid. Het ging net aan goed. Je kon er, om zo te zeggen, geen poot staan!

Nieuwe dienstauto’s.

De speciale dienstauto’s van het TR waren eerst blauwe VW transporters geweest vanwege het grote aantal onderzoekskoffers die en verdere uitrusting dat mee moest. In de begintijd hadden we ook de districten Dordrecht en Middelburg erbij en dat betekende, zoals gezegd, grote afstanden rijden. Plankgas was daarbij eerder regel dan uitzondering en dat kostte nogal eens motorpech. Toen de Ford Taunus stationcar kwam, was dat een hele verbetering. De lading was echter zo zwaar, dat er hulpveren gemonteerd moesten worden.
Op een gegeven moment zaten we met een tekort aan voertuigen zonder uitzicht op uitbreiding. Op het moment, dat hfd. TR afwezig was, krijg ik een telefoontje van de PTD. Ze hadden nog VW Passats staan, die geschikt te maken waren voor TR-werk. Met een reactie van: ‘Doe maar’ heb ik ervoor gezorgd dat de Ford Taunus daarmee werd vervangen. Buiten verwachting was hfd.TR blij met dat besluit.

Veranderingen
1. Bezuinigingen.

a. Geen brandonderzoeken meer.
Zoals eerder beschreven werd ons opgedragen geen brandonderzoeken meer in te stellen met als argument, dat we werk van en voor een verzekeringsmaatschappij deden. Vergeten werd gemakshalve, dat juist een technisch onderzoek leidt tot de vaststelling hoe en waarom een brand was ontstaan en in het verlengde daarvan of er sprake was van brandstichting of niet. Een stuk kennis (verkrijgen) weggooien, dat was ‘t.

b. Geen overuren meer.
Voor zover ik nog weet, waren we er niet echt op uit om overuren te maken. Dat hoefde niet. De dagelijkse praktijk was weerbarstig, zeker wanneer het aankwam op aanvragen om assistentie, die laat in de middag binnenkwamen. De opdracht werd, dat een onderzoek inbraak, voor 1700 uur gestart, na dat tijdstip mocht worden afgemaakt. Dat hield in, dat inbraken in twee naast elkaar gelegen woningen een probleem werden wanneer je onderzoek in de ene woning voor 1700 uur begon. De mensen in de andere woning, die ook in een overhoopgehaald huis zaten, moest verteld worden dat het onderzoek werd verschoven naar de volgende dag. Dat was zo tegendraads, dat elke collega ternauwernood bereid was de opdracht uit te voeren.

c. Vervoer.
De afspraak was altijd, dat iemand die een dienstauto mee naar huis nam, tenminste de eerste assistentie-aanvraag in eigen omgeving zou behandelen. Dat mocht niet meer: in mijn geval moest ik dus met eigen vervoer naar het bureau in Leiderdorp; een dienstauto pakken en voor assistentie terugrijden naar Waddinxveen. Hoe krijg je het uitgedacht.

Managementwissel.
Daarover kan ik kort zijn: het Hoofd TR en ik, als plv. hoofd, konden onmogelijk door één deur. De vacature van technisch rechercheur bij de Centrale Recherche Informatiedienst (C.R.I.) in Den Haag was een geschenk uit de hemel, dat ik met beide handen heb aangegrepen.
Het betekende wel eervol ontslag nemen bij het Korps Rijkspolitie en dat gebeurde dan ook.

Naar > de index van dit artikel
Naar > Overzicht Archieven oud RPers.

Reacties op dit artikel graag mailen naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..