Bereikbaar per DKW-bromfiets

Het moment waarop ik te horen kreeg, dat ik geplaatst was op de groep Nieuwerkerk a/d IJssel weet ik niet meer. Ergens in september denk ik. Wat ik nog wel weet is, dat ik mij in gemoede afvroeg waar die plaats ergens lag. Kaart erbij genomen en heel erg ver was de afstand nu ook weer niet. Dus op een vrije dag de bromfiets gepakt en eens op onderzoek uit. Een volslagen nieuw gebied oostelijk van de Rotte. Dan kom je zo’n dorp binnenrijden, maar waar zou dan het groepsbureau zijn? Ik reed wat rond en op wat toen de Burgemeester Jasstraat heette, zag ik een collega lopen. Een 1^e klasser, naar later bleek Jansen van Rosendaal geheten. Ik bleek bijna vóór het groepsbureau te staan.

Groepsbureau onopvallend in rij woningen

Het groepsbureau bestond uit drie woningen onder één kap aan de Burg. Jasstraat met de woning van de groepscommandant als meest linkse. De oprit naar een plaats achter het bureau lag rechts. Aan beide zijden van het pand buren. Echt iets anders, vergeleken met wat ik in Pijnacker gewend was geweest.

Groepscommandant B.(Bertus) Brinkman

Veel had men mij niet verteld over mijn nieuwe groepscommandant. Ik kwam er al snel achter, dat hij bij de Kon. Marechaussee vandaan kwam en dat ‘t, volgens mij, wat soldatesk toeging. Bij het je present melden aan het begin van de dienst liep je, zoals geleerd op de opleidingsschool, de kamer van de groepscommandant binnen: ‘halt en front’ en je groette hem model. Dat geklap met de hakken heb ik altijd wat twijfelachtig gevonden. Hoewel ik daaraan bewust niet meedeed, heeft hij me er nooit op aangesproken. Het bleef een bijzondere man.

Terug van een assistentie Amsterdam (waarover later meer), liep ik met mijn meisje het groepsbureau binnen om iets op te halen. Toen ik de groepscommandant tegen het lijf liep, liet hij me duidelijk en in niet mis te verstane woorden weten dat hij nog een appeltje met me te schillen had. Toch wat aangeslagen liep ik met hem mee z’n kamer in. Wat had ik nu weer gedaan? Bleek: hij kreeg nog 40 cent van me. Privégesprekken waren geen probleem als je ze maar turfde qua tijdsduur om vervolgens het ‘verbruik’ in een speciaal cahier te noteren. Dat afrekenen was ik, voor vertrek naar Amsterdam, vergeten. Ik leerde hem echter ook van een andere kant kennen:

Als er problemen waren in het dorp, zoals toen er heel veel woonwagens uitbrandden en de bewoners een standplaats en een nieuwe woonwagen eisten. Toen er als groep werd opgetreden, liep de groepscommandant steevast vooraan. Daarbij werd gezamenlijk opgetreden en daar nam hij beslissingen over het hoe en waarmee. Ik ben nooit zo’n vechtersbaas geweest, maar als ’t begon te spannen gaf zijn aanwezigheid en besluitvaardigheid een flinke steun in de rug.

Kosthuis in de Torenstraat 3

De groepscommandant zorgde ook voor je kosthuis. Al snel moest evenwel worden omgezien naar een ander adres en zo kwam ik, door zijn toedoen, in de Torenstraat terecht op nummer 3. Weer op loopafstand van het bureau. Ik heb er een prima tijd gehad. Rond mijn verjaardag kwam ik terug van dienst, toen er drie of vier nichtjes van mijn hospita kwamen feliciteren. Tja. Op nummer 1 woonde een bakkersdochter, enkele dagen na mij jarig. Toch vrij van dienst mocht ik mee haar feliciteren……….

Controlepost op flinke afstand

Het gebied van de groep omvatte ook de gemeenten Moordrecht, Zevenhuizen en Oud-Verlaat. Best een flinke lap grond al met al. Of de chef het erom deed weet ik niet, maar een surveillance op de fiets had ‘controleposten’. Het liefst werd er één tegen de grens met Capelle a/d IJssel aan gepland en één bij hotel-café Vos in Zevenhuizen. Probleem was, dat je nooit wist of de groepscommandant of een opperwachtmeester de moeite nam daar te komen controleren. Trof hij je niet dan diende je je te verantwoorden. Ik was dat fietsen in Pijnacker eigenlijk niet zo gewend. De tijd die er tussen de controlepunten lag, betekende doorgaans dat je flink op de pedalen moest om het tijdstip zelfs maar te kunnen halen. Niks geen surveillance-snelheid; hardrijden dus!

Communicatie en wat dies meer zij

In deze tijd van smart phones zal dit wat bijzonder klinken, denk ik. We hadden inmiddels ook ULM’s. Dat staat voor Ultra Licht Motorrijwiel; een DKW die volgens de boeken 80 km/u moest kunnen halen. Je reed dus motorfiets met ontheffing i.p.v. een rijbewijs A. Als dat ding boven de 40 km/u uitkwam reed je heuvel af met storm in de rug! Goed, terug naar communicatie.

Op surveillance per ULM betekende, dat je zo’n beetje elk half uur door de Burg. Jasstraat reed langs het groepsbureau. Stond er een krant in de vensterbank van de wacht voor het raam, dan werd je geacht het bureau met een bezoek te vereren! Dan had iemand een vraag aan of een opdracht voor je.

Assistentie in Amsterdam

In die tijd kreeg de Gemeentepolitie van Amsterdam assistentie van de Rijkspolitie. Elk district moest op toerbeurt politiemensen leveren om in Amsterdam dienst te gaan doen. Op die manier heb ik het politiebureau in De Pijp; gebouw Sarphatistraat en een bureau in Amsterdam Noord van dichtbij leren kennen. Ik heb er niet zulke bijster goede herinneringen aan overgehouden.

Vanuit de Sarphatistraat dienstdoen in Noord betekende ’s-morgens met een ploeg in een VW-busje dwars door de stad. Op de terugweg, laat in de middag, bleek een collega voorin toch niet zo bedreven in kaartlezen als hij ons had doen geloven. Helemaal verdwaald en dus te laat terug voor het avondeten.

Bureau De Pijp was helemaal iets bijzonders. Surveillance per VW-kever en dan van het ene huwelijksprobleem naar het andere. Een mevrouw in alleen een gebreide borstrok; helemaal over de rooie. Ze zou een massief koperen vijzel met stamper en al in de richting van d’r echtgenoot smijten. Die vent was al bij het raam gaan staan! Ik kon daar de humor toen echt niet van inzien.

Bij een verkeerscontrole schreef ik iemand op die een auto bestuurde, in het bezit van een rijbewijs dat meer dan een jaar was verlopen. Niets bijzonders, vond ik. De Amsterdamse collega’s kwamen kijken hoe je zo’n PV maken moest! We kwamen er assisteren, maar in mijn beleving was het niets meer of minder dan het werk overnemen. Blij, dat je tijd in Amsterdam er weer op zat.

Trouwplannen

Half september 1969 kwam ik terug op de groep van een assistentie Amsterdam. Nu had ik al eerder met de groepscommandant over trouwplannen gesproken en niet lang na terugkomst verraste hij mij met de vraag of ik naar de groep Waddinxveen wilde. (Dat lag toen nog in het district Leiden.) Reden voor mijn overplaatsing? Ik kreeg te maken met te veel familieleden van mijn a.s. echtgenote en dat vond hij geen goede zaak. Toen ik instemmend knikte vertelde hij mij dat ik daar 1 oktober kon beginnen! Ik heb m’n mond maar gehouden over het feit, dat mijn a.s. echtgenote ook familie in Waddinxveen had.