Uit het archief van Hennie Gertner

Gertner en Stoppelburg van de Verkeersgroep Dordrecht  op een Matchless met zijspan tijdens een KNMV rit in 1953


Foto genomen op 2 mei1975 tijdens een alcoholcontrole door Opperwachtmeester Henny Gertner en een onbekende collega.

Diploma autobestuurder de voorloper van het korpsrijbewijs.

 

 

 

Onderstaand verhaal is ergens aan het begin van de 80er jaren opgetekend uit de mond van ooggetuigen, de heren Stoppelenburg en Gast, beide ook in dienst geweest bij het Korps Rijkspolitie in Dordrecht.

Zijspanrijles volgens het Korps Rijkspolitie

Onderstaand – waar gebeurd – verhaal speelde zich af in Dordrecht, ergens begin van de jaren 50. Het Korps Rijkspolitie bestond nog niet lang, en de motoragenten verplaatsten zich met door de geallieerden achtergelaten oude Harley Liberators en iets nieuwere Matchlessen. Het was de tijd dat motorrijden nog voor “echte” mannen was en moeders hun dochter in paniek binnenriepen wanneer er een motorrijder het dorp binnenreed.

Wachtmeester Gertner, een veteraan uit WOII die na de oorlog via de Marechaussee in Papendrecht vrijwel van in het begin bij het Korps Rijkspolitie was, had een aantal aspirant motorrijders klaargestoomd voor het politie-rijexamen motorfiets met zijspan.

De rijexaminator, iemand die al niet bekend stond als een aimabel persoon, had die dag wel een bijzonder slechte bui, en vanuit het zijspan had hij op iedere kandidaat wel iets aan te merken, waarbij wachtmeester Gertner steeds de volle laag kreeg.

Wachtmeester Gertner kreeg het hiervan stilletjes op zijn heupen en toen de examinator na het laatste examen uit het zijspan wilde stappen met de woorden:” u bent gezakt, en na wat ik vandaag gezien heb, heb ik zo mijn twijfels of uw leraar zelf wel met een zijspan overweg kan”, was voor hem de maat vol. Voor de brave man kon uitstappen sprong de wachtmeester op het zadel, en sommeerde de examinator weer te gaan zitten. “Ik zal u eens laten zien of ik met een zijspan kan rijden”, beet hij de man toe. Voor deze besefte wat hem boven het hoofd hing, gaf Gertner een dot gas en scheurde weg. Nu is Dordrecht een eiland, en de plaats van het examen was toevallig niet ver weg van de waterkant. Vlugger dan de geschrokken bijrijder met zijn ogen kon knipperen wipte de wachtmeester de motor op twee wielen, met het zijspan in de lucht, en stuurde rechtstreeks richting kade. Daar aangekomen reed hij de motor op het uiterste randje van de kade, het zijspan boven het water bengelend.

De examinator klemde zich in paniek met beide handen vast en zag het hele span voor zijn ogen al in het water duiken. Alsof dat nog niet genoeg was begon de getergde wachtmeester aan een soort slalom op twee wielen, waardoor de bak, met inhoud, aan een misselijk makende op en neer en heen en weer gaande beweging boven het wateroppervlakte begon, te vergelijken met een stuurloos schip. Honderden meters reed het span zo op de rand van de oever, de bestuurder breed grijzend, de bijrijder steeds groener wordend. Toen hij het genoeg vond zette Gertner het voertuig weer op drie wielen en reed in duizelingwekkende vaart terug naar de verblufte aspiranten, die wel wisten dat hun leraar “er wat van kon”, maar dit geintje toch ook nog nooit hadden gezien.

De examinator, inmiddels een vaalgroen kleur op zijn gezicht, stapte wankelend uit, draaide zich om en kotste zijn ziel uit zijn lijf. Na een paar minuten draaide de arme man zich om, mompelde “alle kandidaten zijn geslaagd”, en verdween zonder verder een woord te zeggen.

Wachtmeester Gertner heeft nadien nog vele aspiranten de fijne kneepjes bijgebracht, maar de examinator hebben ze in Dordrecht nooit meer teruggezien.

---

---