30 november 1960. De commandant van de verkeersgroep 's-Hertogenbosch, de adjudant Hoekstra neemt afscheid in verband met functioneel leeftijdsontslag. Adjudant Hoekstra was van geboorte een echte Fries.
Hij was er trots op bij het Wapen van de Koninklijke Marechaussee te hebben gediend. Hij was ook een van de eerste verkeersgroep commandanten van het Korps Rijkspolitie. Hij ging er prat op nimmer een ondergeschikte bij een hogere chef te hebben gerapporteerd. dat lag niet in zijn aard. Misdragingen van zijn personeel bestrafte hij zelf. Daar kwam geen chef aan te pas.
Tegen een nieuwkomer zei hij altijd: "vanaf dit moment heb je mijn volle vertrouwen. Mocht ik er achter komen dat je mijn vertrouwen beschaamd, dan zal ik je dat onmiddellijk zeggen. Het lijkt mijn dan het beste dat je meteen overplaatsing aanvraagt". Zo was hij. Iemand die het bij hem had bedorven, had geen leven bij hem.
Vanaf het begin van 1960 was ik Cazemier administrateur op het bureau van de adjudant werkzaam. Aanvankelijk met tegenzin. Ik werkte liever op de weg. Tot mijn overplaatsing naar Groningen per 1 februari 1961, heb ik bureauwerk gedaan. Voor het eerst in het leven van de adjudant mocht ik, als ondergeschikte, de post openen. Dit werk deed hij eerst altijd elf. Een half jaar voor zijn afscheid ging hij mij daar mee belasten. Hij zei: "Ik moet nog maar een half jaar dienen. Jij regelt het bureauwerk en jij maakt de post open. Ik kom o nu en dan wel eens kijken.

Foto's boven. Adjudant Hoekstra neemt afscheid van de Districtscommandant majoor Becker.


De gaande en de komende man. Adjudant Hoekstra draagt met een handdruk de sleutel over aan de nieuw benoemde commandant, de opperwachtmeester Waanders van de verkeersgroep Utrecht. Tot 31 januari heb ik onder deze commandant gediend.

Motorongeval.

Als leden van de verkeersgroep 's-Hertogenbosch, begeleidden we veel scheepsschroeven-transporten van Drunen naar Rotterdam. Maar ook wel een enkele keer naar Amsterdam en Vlissingen. Ik ben bij veel transporten aanwezig geweest. Meestal reden we dan op een solomotor. Soms maakten we gebruik van een personenauto of een motor met zijspan. We waren altijd met twee man. Wanneer we het transport op de plaats van bestemming hadden gebracht, dan ging het weer met de meeste spoed terug naar 's-Hertogenbosch.
Op een zekere dag hadden collega , wachtmeester de Moor en ik, per solo motor een transport begeleid naar Rotterdam. Tijdens de terugreis van Rotterdam, raakte collega de Moor, betrokken bij een verkeersongeval. We reden met een snelheid van ongeveer 130 km. per uur. De Moor was  patrouille-commandant en reed ongeveer 50 meter voor mij.
Ter hoogte van Gorinchem, bij het passeren van een hoge brug, zag ik op de kruising, ongeveer 100 meter voor ons een personenauto stilstaan op het voor ons gelegen linker weggedeelte. Toen de Moor ongeveer 25 meter van deze auto was verwijderd, sloeg de bestuurder – uit zijn richting gezien – linksaf en blokkeerde daardoor voor ons de doorgang. Deze afstand was voor de Moor te kort om een aanrijding te voorkomen. De Moor remde uit alle macht. De motor slipte en kwam op de linker zijkant te liggen. De motor raakte de auto bij het achterwiel, waardoor motor en berijder afzonderlijk verder gleden. De Moor bracht het er goed vanaf. De motor en auto hadden schade. Het betrof een personenauto met een Frans kenteken. De inzittenden waren een Frans echtpaar. Op de achterbank lag , zoals later bleek , een grote kwaaie hond.
De Fransman bracht zijn auto op de door hem ingeslagen zijweg tot stilstand . Hij verklaarde dat hij ons niet had zien naderen.
Doch o wee. Ook zijn vrouw verliet de auto. Zij vergat het portier te sluiten. Daardoor kon de hond de auto verlaten.
Ook was ter plaatse een kantonnier van Rijkswaterstaat gearriveerd. Hij was getuige van het ongeval geweest. Hij was op de fiets en droeg een lange leren jas.
De hond had blijkbaar honger, want hij vrat meteen een stuk uit de leren jas van de kantonnier. Men was vergeten de hond een muilkorf aan te doen.
Wat de Fransman toen allemaal aan zijn vrouw vertelde – schreeuwde – kon ik niet verstaan. In korte tijd sprak hij een hele hoop Franse woorden.  Ik kreeg de indruk dat ze er flink van langs kreeg.
Door een inspecteur van gemeentepolitie Gorinchem werd van het voorgevallende en proces-verbaal opgemaakt. Ongeveer drie maanden later werden de Moor en ik , door het Kantongerecht te Gorinchem opgeroepen als getuigen. De Franse bestuurder, die niet aanwezig was werd door de kantonrechter bij verstek vrijgesproken.
De bestuurder was ter plaatse onbekend. Hij had stilgestaan om op de wegwijzer te kijken. Voordat hij linksaf sloeg, had hij naar voren en naar achteren gekeken. Toen hij geen verkeer zag naderen was hij linksaf geslagen.
De kantonrechter had een rekensom gemaakt. Onze snelheid was 130 km. per uur. Dat wilde zeggen, ruim 37 meter per seconde. De afstand verhoging in het wegdek en de kruising was ongeveer 100 meter. Deze afstand werd door ons in drie seconden afgelegd.. De bestuurder had daardoor weinig tijd naar links af te slaan.Voordat hij de weg had verlaten waren wij er al.
Het is maar hoe je het bekijkt.

Deze foto werd genomen door de technische Recherche te 's-Hertogenbosch. Ergens langs de Rijksweg Nijmegen naar 's-Hertogenbosch ter hoogte van Schayk. De foto diende als voorblad van de Rijkspolitie kalender. Het doel was daarmede de goede verstandhouding tussen Rijkspolitie en Wegenwacht uit te beelden.
Op de foto Cazemier en den Broeder en een lid van de Wegenwacht.


Het resultaat.

Een feestje bij de familie Shelling thuis.
De wachtmeester Shelling geraakte tijdens een begeleiding betrokken bij een verkeersongeval. Hij brak een been en belandde in het ziekenhuis te Dordrecht. Na zijn thuiskomst raakte hij danig in de put. Hij vermoedde dat hij nooit weer dienst zou kunnen doen. In overleg met zijn vrouw werd er een feestje georganiseerd. De versnaperingen en de drank namen we zelf mee.
Hieronder zie je het resultaat. Schelling zit er weer lachend achter de tafel. later op de avond gaf hij tijdens het zingen met zijn gipsbeen de maat aan.

De feestgangers. Vlnr; Simissen, Kuijpers, Meerens, Verhoef, Van der Velde, Schelling en Salfischberger.


Vlnr; Van der Steeg, Kuijpers, Verhoef, van der Velde, Schellings en Salfischberger.


Vlnr zittend; Schelling, Salfischberger, Mevr. ?, Mevr. ?, Blekkenhorst, Delleman en Den Broeder.

Januari 1961. Ik neem afscheid van de Verkeersgroep te 's-hertogenbosch. Nog een maal een samenkomst meemaken in het zuiden. Met ingang van 1 februari 1961 werd ik bij de Verkeersgroep Groningen geplaatst. Drie maanden lang heb ik onder commando van adjudant Waanders de groepsadministratie verzorgd. Voor de commando wisseling had ik de stille hoop, dat ik weer de buitendienst in zou kunnen gaan.
Ik dacht nieuwe heren, nieuwe wetten. Toon ik adjudant Waanders voor de eerste keer ontmoeten  werd die hoop meteen de grond in geboord. Tijdens dat gesprek benoemde hij mij meteen tot zijn administrateur. Zijn voorganger Hoekstra, hadd te veel goede dingen van mij verteld. Toch denk ik met plezier aan deze drie maanden terug. Ik kon zeer goed met adjudant Waanders opschieten. Ik heb met veel plezier bij de Verkeersgroep gewerkt. Ik kan terug zien op een mooie tijd. Met de collega's kon ik het goed vinden en ook als gezin hadden we in Brabant goed naar de zin.