Op een tweede dag om een uur of vijf reed ik ter hoogte van Zoetermeer in de richting Voorburg om binnen te lopen.
Het was vroeg donker en mistmeldingen klonken uit de mob. Alex riep de 35 toen ik gas terug moest nemen omdat de mist snel dichter werd.
Alex riep wederom de 35 en ik dacht aan m'n maatje die in de 35 zat. We hadden samen gereden, fijn gewerkt en veel plezier gehad. In korte tijd was het meer, veel meer geworden dan een collega.

Wat een leuke tijd was dat geweest tot hij kortgeleden mentor werd, een nieuw maatje kreeg en ik ploegcdt werd. Ik draaide nu een dag eerder, hij had nu eerste dag.
Toen ik me in Voorburg binnen meldde had Alex alweer enkele malen vergeefs de 35 geroepen.
Voordat ik de 12 wegzette hoorde ik Alex nog juist zeggen dat er een ongeval was op de noordelijke rijbaan van 12 west bij de Meern waarbij een politieauto betrokken zou zijn. Twee andere wagens reden daar met spoed heen.
Angst beheerste me toen ik de trap opliep naar Willem Anker die achter de mob zat, een van de taken van een ploegcdt op de eerste dag. Toen ik boven kwam was hij druk aan het bellen, evenals de collega in de aangrenzende primitieve meldkamer.
Tussen een telefoontje en een mob melding door hoorde ik van hem dat de 35 achterop een onverlichte aanhangwagen was gereden, andere wagens waren onderweg, hij wist nog geen bijzonderheden, het beste er maar van hopen, misschien valt het mee. Ik was er niet gerust op, angstige onzekerheid vervulde me, afwikkelen en naar huis gaan totaal vergeten.
Ik stelde Willem voor dat ik de mob over zou nemen en hij naar de 35 zou gaan, het was een wagen van zijn ploeg. In een minuut was ie weg en zat ik achter de mob. De 30 meldde zich ter plaatse:
'we zijn er even uit, u krijgt zo bericht'.

Naar m'n gevoel een eeuw later riep Freek vanuit de 30 emotioneel: 'Alex is er een ambulance onderweg? Graag spoed het ziet er niet zo best uit!' Ja, een ambulance, een dokter, plaatselijke politie..
Alles was onderweg. Ook de andere wagen die arriveerde vroeg in paniek om hulp, hoop en vrees heerste in het sobere kamertje waarin Alex huisde, je kon niets, helemaal niets meer doen dan wachten.
Timide ... droevig klonk de stem van Freek: 'Alex, de 30 over'.
'30, Alex, geef bericht, over' riep ik gehaast en driftig. 'Alex, er is geen haast meer.. voor Herman is het te laat'.
Het was alsof de wereld rond mij instortte, dat kon niet waar zijn en nijdig snauwde ik naar Freek, de mob discipline overboord gooiend: 'Hoe weet je dat Je bent toch geen dokter!' en haast schreeuwend: 'Doe wat man, doe iets, kunstmatige ademhaling..... DOE WAT!' 'Alex, er is een arts ter plaatse, hij heeft de dood vast gesteld'.

Er viel een stilte waarin emoties een storm in m'n gevoelens aanrichtte. Vrijwel automatisch en nauwelijks bewust vroeg ik aan Willem Anker: '12, Alex, meegeluisterd?' Met een vreemde stem antwoordde hij: 'Meegeluisterd'.
Wat aan feitelijke gebeurtenissen volgde deed en ervoer ik als een robot. Verdriet, woede en machteloosheid streden heftig. Herman, fijne maat. De jongste enkele maanden oud nu thuis bij moe op schoot, de oudste aan haar rokken. Herman, die middag nog trots een nieuw suède jasje tonend aan de maten die er geintjes om maakten. Hij lachte, was gezond, vol levensvreugde en blij met z'n gezin en z'n werk. Ik was 37 jaar en ik huilde, huilde zoals ik dacht dat alleen een kind dat nog kon, snikkend, schokschouderend gierde ik het verdriet m'n geest uit.
Alex werd enkele minuten vergeefs geroepen.
Het was 12 november 1966. Een datum die letterlijk in m'n ziel gebrand is.

PM