Bij de boerderij aangekomen parkeerden we onze onopvallende dienstauto van de Veld en Milieupolitie Ommen, een goudkleurige Simca 1100 op het erf van de boerderij. De boer die aan het werk was kwam op ons toegelopen. Nadat wij ons als politieambtenaren bekend hadden gemaakt, vertelde ik, de man het doel van onze komst. Ik vorderde hem formeel de uitlevering van alle bij hem in bezit zijnde vuurwapens en/of munitie. Ik had al wel bemerkt dat de boer niet erg veel aandacht had bij hetgeen ik te vertellen en te vorderen had. Hij was duidelijk gebiologeerd door het kleine jachthondje dat achter in onze auto op de hoedenplank zat.

“Wat is dat vor’n Huntie”sprak de man in dialect. Nou, dat zal ik je vertellen sprak Van Ankum. Je hebt mijn collega toch goed gehoord. Dat hondje is afgericht op het zoeken van wapens, sprak hij met een stalen gezicht. Het hondje is getraind op het ruiken van kruitslijm. Hij kan zo wapens opsporen. Al heb je het geweer onder zes balen hooi in de schuur verstopt, zal het hondje het vinden. Het bleef even stil en de boer keek Henk nadenkend aan. Even later zei hij:”Kom maar mee heren” en liep naar de grote hooi en gereedschapschuur op het erf. Vanonder een stapel hooibalen haalde hij vervolgens de gevorderde vuurbuks vandaan. Het was de buks die eerdere bezitters ons na hun aanhouding hadden omschreven en welke zij hadden doorverkocht.

Op de foto aan het groepsbureau Vriezenveen, staan de in beslag genomen vuurwapens. De meeste waren stropers wapens. Enkele hebben we weggehaald vanonder een mestvaalt, bij onwetende mensen onder de tegels in de schuur, ingegraven in de grond en uit een vers gestorte betonvloer. Het resultaat kwam uit het sneeuwbal effect en het feit dat justitie (Mr, Hazewinkel uit Almelo) pal achter ons stond.

Er waren veel wapens in die tijd in ons werkgebied en er werd ook wel eens mee geschoten. Gelukkig zijn ze met een uitzondering voor mijn tijd, niet tegen ons gebruikt. Al was het wel soms spannend.